Sodemieter op, ik ben niet Charlie

Ze hebben reeds hetzelfde spel met ons gespeeld in 1914, toen ze ons aanspoorden ons te verenigen tegen de "Boche" (minachtende term voor Duitsers), of een paar jaar geleden tijdens de "Merah affaire" en vandaag is het weer hetzelfde liedje. Bazen en werkers, gevangenen en bewakers, smerissen en "delinquenten", rijk en arm, allen hand in hand verenigt voor nationale rouw. Vandaag is er geen klasse, geen barrières meer tussen de mensen, maar ook geen barricades, ook al lopen er honderdduizenden mensen uit heel Frankrijk (en zelfs elders) door de straten. Maar wie profiteert hier eigenlijk van? Zeer zeker niet de ongewensten, de verstotelingen die de straten van Parijs en de wereld bewonen. Ineens huilt staat terrorisme, republiek en democratisch terrorisme, het terrorisme van geld zijn krokodillentranen en doet alsof zij de goeden zijn, omdat de Jihadisten hen die mogelijkheid op een presenteerblaadje aanreikt, welke de proportie aanneemt van het universum tot het punt waarop vandaag alleen maarschalk Pètain ontbreekt in opperste puntje van het organogram. Maar het punt vandaag is niet meer het heroveren van Alsace-Lorraine, het punt is om "de waarden van secularisme en vrijheid van meningsuiting te verdedigen". Al met al, enkel troep voor ons: wij die alle religie willen vernietigen en de vrijheid van meningsuiting weigeren aan iedereen die een stropdas, toog, of elk andere vorm van uniform of titel van edelheid draagt.

Iedereen speelt op hun diepste gevoelens, elke partij, elke organisatie, van elke mogelijke en denkbare tendens, libertarische inbegrepen [1], spuwt de voorverteerde discours van de "barbaren" die onze "vreedzame coëxistentie" aanvallen.

Maar wat is een barbaar?

Laten we een moment bij dit begrip pauzeren. Van het Griekse bárbaros ("vreemdeling"), gebruikten de oude Grieken het woord voor de bevolkingen die niet deel uitmaakten van hun beschaving, zoals bepaald door de Hellenistische taal en religie. De barbaar is aldus de andere, zij die niet dezelfde soep eten, of simpelweg zij die niet aan dezelfde tafel eten. Montaigne zei “Wij noemen alles barbaars wat in strijd is met onze eigen gewoonten.†Zoals we al elders hebben gezegd, wij kennen geen barbaren, enkel individuen die overleven temidden van deze morbide beschaving. Wij kennen geen buiten, wij kennen buitenstaanders, ja, maar zij zouden niet meer binnen kunnen zijn dan dat ze al zijn.

De "barbaren" van vandaag zijn er ver van verwijderd buiten de beschaving te staan, hoewel voorstanders van deze stelling zich wellicht gerust kunnen stellen dit te denken. Net zoals de beroemde "Bende van Barbaren" in 2006, zijn zij een puur product van de beschaving. Ze kennen zijn codes, gebruiken zijn gereedschap en zijn niet zo ver verwijderd van zij die hen huichelachtig aan de schandpaal nagelen. Omdat het in wezen weinig uitmaakt of de moordenaars een groen of zwart uniform dragen, of ze "lang leve democratie" of "Allahu akbar" roepen, of ze driekleurige of jihadistische vlaggen dragen, of ze nu bekrachtigd door publieke opinie zijn of niet, of hun moordpartijen legaal of illegaal zijn, of ze ons vermoorden om ons verlichting te brengen of duisternis. Met het plegen van hun macabere wreedheden, verlagen ze ons allemaal tot hetzelfde niveau, vanaf het moment dat zij het individu de mogelijkheid weigeren zich te verwezenlijken hoe zij het wil.

Terrorisme is geen barbaarse praktijk, eerder hoogbeschaafd. Was democratie niet een kind van de Terreur? Om deze reden moet terreur bestreden worden net zoals de beschaving die het verwekte en het nodig heeft, van de "septembriseurs" van 1792 tot de vernietigende gevangenisstraffen of Daesh van vandaag. Wie zijn deze zwijnen met stropdassen die hun legers naar centraal Afrika, Afghanistan of elders sturen om de lokale bevolkingen aan te vallen, en die ons vandaag lessen over pacifisme geven wanneer twaalf mensen vermoord worden in Parijs? Het zijn exact dezelfden die op het moment op televisie verschijnen om wat goedkope tranen te laten rollen om zo een paar miserabele percentage punten te winnen (of niet te verliezen) in hun net zo miserabele opinie peilingen.

Vandaag zijn we net zo min Charlie als dat we dat gisteren waren, en de dood transformeert onze tegenstanders van gisteren niet in onze vrienden van vandaag. Wij doen niet mee aan deze wereld van hyena’s en aasgieren. Het is niet onze gewoonte om te wenen op de graven van de (zelfs vaag alternatieve of libertaire) journalisten, laat staan agenten, omdat wij allang de media en de politie als de twee essentiële wapens van dit civiliserende terrorisme hebben herkend: door aan de ene hand instemming te fabriceren, en aan de andere onderdrukking en opsluiting. Daarom weigeren wij wolven met anderen wolven, of zelfs schapen, te bewenen.

Die roofdieren die ons aansporen om in harmonie met hen vandaag te huilen, om “Je suis Charlie†te verklaren, zijn dezelfde roofdieren in pakken die verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van verschrikkelijke groepen als al-Quaeda of Daesh, voormalig bondgenoten van westerse democratieën tegen de gevaren van gisteren, voordat ze een centrale plek innamen op het podium van de geostrategische gevaren van vandaag. In hun rechtszalen, hun politiebureaus, hun gevangenissen, vermoorden deze smeerlappen, sluiten ze op, verminken ze en leggen ze beslag op eenieder die niet het pad volgt dat hen opgelegd wordt met stokslagen en educatie. Dezelfde beschaafde wezens die elke dag mensen laten creperen aan hun grenzen omdat ze de misere en oorlogen die zij zelf en hun vijanden van vandaag de dag – Salafisten en consorten – hebben gecreëerd, willen ontvluchten.

Wij hebben absoluut geen verlangen om ons precies door deze smeerlappen verder te laten civiliseren en uit te roeien, en nog minder, om met hen schouder aan schouder te staan. Omdat het tegen hun is dat we schouder aan schouder willen staan, tegen allen die ons kwalificeren onder verschillende religieuze, politieke, communitaristische, interklassistische, civiliserende en nationalistische voorwendselen als pionnen die geplaatst worden voor opoffering op een absurd en smerig schaakbord.

Het is toepasselijk, zowel vandaag als gisteren, om ons de woorden van Rudolf Rocker te herinneren toen hij zei dat “nationale staten zijn enkel politieke kerken; het vermeende nationale bewustzijn werd niet in de mens geboren maar bijgebracht. Het is een religieus concept, men is Duits, Frans, Italiaans, net zoals men katholiek, protestants of joods is.â€

Het gaat er echter niet om het gevaar dat deze zotten van Allah vertegenwoordigen minder te doen lijken, deze liefhebbers van zelf-onderwerping en moreel masochisme. En ook al zijn we compleet overdonderd door hun vermogen om waar dan ook te rekruteren, om zich hier en daar op te blazen, moeten we onszelf in dit verband vragen stellen om uit dit gebrek aan begrip te komen. In dit geval moeten we zeker niet instemmen met elke sirene die ons enkel meer wil verdelen, dat maar al te graag een hele bevolking wil stigmatiseren vanwege een uiterst kleine fractie moslims, alleen maar om de veronderstelde ’botsing der beschavingen’ waar ze zo vurig van dromen te bewerkstelligen, welke in feite een burgeroorlog is waarvan de consequenties voor ons allemaal hun niet geheel bekend is.

En wat moet men zeggen over dat lid van het schoonmaak personeel, die doorzeefd werd met kogels, in koelen bloede geëxecuteerd, zonder ergens om te vragen? Wie houd zich met hem bezig? Hij had waarschijnlijk geen twitter account, geen toegangskaart tot het moderne spektakel, geen naam, geen gezicht, geen maatje dat op televisie voor hem kan gaan joelen. Hij was niet Charlie. Hij was maar een bijkomende schade van twee godsgekken die al rond schietend een bloedbad aanrichtten. Hij is net zoals velen nu, net zoals de miljoenen bijkomende slachtoffers van staten over de hele wereld. Vanavond gaan onze gedachten naar hem uit.

Een ding is zeker, er is geen keuze te maken tussen de pest en cholera, tussen eender welke god met zijn slachtende, kruisigende en moordende profeten en eender welke klote staat met zijn moorddadige smerissen en soldaten. Wij weigeren nog steeds te voldoen aan de eis om te kiezen tussen verschillende vormen van slavernij en onderwerping. De keuze die wij zullen maken zal alleen maar vanuit onszelf komen, dat is de keuze van vrijheid.

In dit hopeloze tijdperk, tegenover de vermeende "nationale eenheid", burgeroorlog, de jihad’s van de fanatici en de "schone oorlogen" van de staten, moeten we de sociale oorlog weer op de voorgrond brengen, totdat het podium brandt.

Enkele anarchisten,
7 januari, 2015