Репродукција на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот

Секојдневната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на робовите репродуцира Ñ€Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²Ð¾. Преку нивната Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ робовите не Ñ Ðµ репродуцираат Ñ ÐµÐ±ÐµÑ Ð¸ и нивните Ð³Ð¾Ñ Ð¿Ð¾Ð´Ð°Ñ€Ð¸ Ñ Ð°Ð¼Ð¾ физички; тие Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ така ги репродуцираат и Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ‚Ð° Ñ Ð¾ кои Ð³Ð¾Ñ Ð¿Ð¾Ð´Ð°Ñ€Ð¸Ñ‚Ðµ ги угнетуваат, како и Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ñ‚Ðµ навики на потчинување на авторитетот на Ð³Ð¾Ñ Ð¿Ð¾Ð´Ð°Ñ€Ð¾Ñ‚. Ра луѓето коишто живеат во Ñ€Ð¾Ð±Ð¾Ð²Ð»Ð°Ð´ÐµÑ‚ÐµÐ»Ñ ÐºÐ¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾, Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð¾Ñ‚ Ð³Ð¾Ñ Ð¿Ð¾Ð´Ð°Ñ€-роб им Ñ Ðµ чини како природен и вечен Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ . Меѓутоа, луѓето не Ñ Ðµ раѓаат како Ð³Ð¾Ñ Ð¿Ð¾Ð´Ð°Ñ€Ð¸ или робови. Ð Ð¾Ð±Ð¾Ð²Ð»Ð°Ð´ÐµÑ‚ÐµÐ»Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ е Ñ Ð¿ÐµÑ†Ð¸Ñ„Ð¸Ñ‡ÐµÐ½ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ облик, и луѓето му Ñ Ðµ потчинуваат Ñ Ð°Ð¼Ð¾ во одредени материјални и Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸ ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸.

Секојдневната практична Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на наемните работници репродуцира наемна работа и капитал. Преку нивната Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, â€žÑ Ð¾Ð²Ñ€ÐµÐ¼ÐµÐ½Ð¸Ñ‚Ðµâ€œ луѓе, Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ како и припадниците на племето и робовите, ги репродуцираат жителите и Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð¸ во нивното Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾; тие го репродуцираат Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ облик на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот. Ð˜Ñ Ñ‚Ð¾ како племето и Ñ€Ð¾Ð±Ð¾Ð²Ð»Ð°Ð´ÐµÑ‚ÐµÐ»Ñ ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ Ñ Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÐ¼, ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ Ñ Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÐ¼ не е ниту природниот ниту конечниот облик на човеково Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾; како и раните Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ облици, капитализмот е Ñ Ð¿ÐµÑ†Ð¸Ñ„Ð¸Ñ‡ÐµÐ½ резултат на материјалните и Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸ ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸.

За разлика од раните облици на Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ Ñ Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÐ¼Ð°Ñ‚Ñ ÐºÐ¸ ги Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð¸Ñ€Ð° материјалните ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ од кои капитализмот првобитно резултирал. Рекои од материјалните граници на човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚ÐµÐ¿ÐµÐ½Ð¾ Ñ Ðµ најдоа под контрола на човекот. Ра Ð²Ð¸Ñ Ð¾ÐºÐ¾ ниво на Ð¸Ð½Ð´ÑƒÑ Ñ‚Ñ€Ð¸Ñ˜Ð°Ð»Ð¸Ð·Ð°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð°, практичната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð²Ð° Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ материјални ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ и Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ облик. Според тоа, предмет на анализа не е Ñ Ð°Ð¼Ð¾ начинот на кој практичната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ го репродуцира ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾, туку Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ така и начинот на кој оваа Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ ги елиминира материјалните ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ од кои резултирал капитализмот.

Секојдневниот живот во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾

ÐžÐ¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ облик на вообичаената Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во капитализмот е резултат на одредена материјална и Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ° Ð¾ÐºÐ¾Ð»Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Материјалните и Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ го Ð¾Ð±Ñ˜Ð°Ñ Ð½ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ потеклото на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ облик, но не Ð¾Ð±Ñ˜Ð°Ñ Ð½ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ зошто овој облик продолжува да Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ откако ќе Ð¸Ñ Ñ‡ÐµÐ·Ð½Ð°Ñ‚ првобитните Ð¾ÐºÐ¾Ð»Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸. Концептот на „културна инерција“ не е Ð¾Ð±Ñ˜Ð°Ñ Ð½ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ за континуитетот на Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ облик откако првобитните Ð¾ÐºÐ¾Ð»Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ од кои резултирал Ð¸Ñ Ñ‡ÐµÐ·Ð½Ð°Ð»Ðµ. Овој концепт ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾ го ÐºÐ¾Ð½Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚Ð¸Ñ€Ð° континуитетот на Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ облик. Кога концептот на „културна инерција“ парадира како име за â€žÐ¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° Ñ Ð¸Ð»Ð°â€œ која ја детерминира човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, тоа Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð° Ñ Ð°Ð¼Ð¾ обид човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ да Ñ Ðµ прикаже како Ð¿Ð¾Ñ Ð»ÐµÐ´Ð¸Ñ†Ð° на надворешна Ñ Ð¸Ð»Ð° надвор од нивната контрола. Ова не е точно Ñ Ð°Ð¼Ð¾ за концептот на „културна инерција“. Многу од термините ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÐ½Ð¸ од ÐœÐ°Ñ€ÐºÑ Ð·Ð° Ð¾Ð±Ñ˜Ð°Ñ Ð½ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ на човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ Ñ Ðµ издигнати на ниво на надворешни и дури „природни“ Ñ Ð¸Ð»Ð¸ кои ја детерминираат човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚; на тој начин, концептите како â€žÐºÐ»Ð°Ñ Ð½Ð° борба“, â€žÐ¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð¸â€œ и Ð¾Ñ Ð¾Ð±ÐµÐ½Ð¾ „дијалектиката“, ја имаат Ð¸Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚Ð° улога во теориите на некои â€žÐ¼Ð°Ñ€ÐºÑ Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸â€œ како и „првобитниот грев“, „верата“ и „раката на Ñ ÑƒÐ´Ð±Ð¸Ð½Ð°Ñ‚Ð°â€œ во теориите на Ñ Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ð²ÐµÐºÐ¾Ð²Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð¼Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ„Ð¸ÐºÐ°Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸.

Во извршувањето на нивната Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, припадниците на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ð²Ñ€ÐµÐ¼ÐµÐ½Ð¾ поддржуваат два Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð¸: го репродуцираат обликот на нивната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ и ги Ð¾Ñ‚Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ материјалните ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ од кои првобитно овој облик резултирал. Ро, тие не Ñ Ðµ Ñ Ð²ÐµÑ Ð½Ð¸ дека ги подржуваат овие Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð¸; нивната Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ не им е Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ð¿Ð°Ñ€ÐµÐ½Ñ‚Ð½Ð°. Тие имаат илузија дека нивната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ е резултат на природни ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ надвор од нивна контрола, неможејќи да увидат дека тие Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ Ñ Ðµ автори на тие ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸. Задачата на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ°Ñ‚Ð° идеологија е да го задржи превезот кој ги Ñ Ð¿Ñ€ÐµÑ‡ÑƒÐ²Ð° луѓето да увидат дека нивната Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ го репродуцира обликот на нивниот Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²ÐµÐ½ живот; задачата на критичката теорија е да го разоткрие тој превез кој ја прекрива Ð²Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ð½Ñ ÐºÐ°Ñ‚Ð° природа на Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот, да ја направи Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ð¿Ð°Ñ€ÐµÐ½Ñ‚Ð½Ð°, да ја направи репродукцијата на Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ облик на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ видлива во Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на луѓето.

Во капитализмот, Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ од поврзани Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ кои го репродуцираат и прошируваат ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ облик на Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Продажбата на работно време за одредена цена (наемнина), олицетворувањето на работното време во Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° за широка потрошувачка (продажни добра, материјални и нематеријални), потрошувачката на материјални и нематеријални Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ¸ за широка потрошувачка (како што Ñ Ðµ потрошувачките добра и Ñ Ð¿ÐµÐºÑ‚Ð°ÐºÐ»Ð¸Ñ‚Ðµ) - оваа Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ која го карактеризира Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот во капитализмот не е Ð¼Ð°Ð½Ð¸Ñ„ÐµÑ Ñ‚Ð°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð° на „човековата природа“, ниту пак е наметната на луѓето од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на Ñ Ð¸Ð»Ð¸ надвор од нивната контрола.

Рко Ñ Ðµ верува дека човекот по â€žÑ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° природа“ е неинвентивен припадник на племето и инвентивен Ð±Ð¸Ð·Ð½Ð¸Ñ Ð¼ÐµÐ½, покорен роб и горд занаетчија, Ð½ÐµÐ·Ð°Ð²Ð¸Ñ ÐµÐ½ ловец и Ð·Ð°Ð²Ð¸Ñ ÐµÐ½ наемен работник, тогаш или човековата „природа“ е празен концепт, или човековата „природа“ Ð·Ð°Ð²Ð¸Ñ Ð¸ од материјалните и Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸ ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ и Ð²Ñ ÑƒÑˆÐ½Ð¾Ñ Ñ‚ Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð° одговор на Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ.

Отуѓување на животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚

Во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾, креативната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ поприма облик на Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ¾Ð²Ð¾ Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾, поточно Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ на пазарни добра, претворајќи го на тој начин резултатот на човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°. ÐŸÐ°Ð·Ð°Ñ€Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° или Ð¿Ñ€Ð¾Ð´Ð°Ð¶Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° е универзална ÐºÐ°Ñ€Ð°ÐºÑ‚ÐµÑ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ÐºÐ° на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð° практична Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ и на Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ производи. Производите на човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ кои Ñ Ðµ неопходни за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº имаат облик на продажни добра: тие Ñ Ðµ Ð´Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð¿Ð½Ð¸ Ñ Ð°Ð¼Ð¾ во размена за пари. Рпарите Ñ Ðµ Ð´Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð¿Ð½Ð¸ Ñ Ð°Ð¼Ð¾ во замена за Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°. Рко голем број од луѓето ја прифатат Ð»ÐµÐ³Ð¸Ñ‚Ð¸Ð¼Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на овие конвенции, ако ја прифатат конвенцијата дека Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°Ñ‚Ð° е Ð¿Ñ€ÐµÐ´ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð² за парите, и дека парите Ñ Ðµ Ð¿Ñ€ÐµÐ´ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð² за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº, тогаш тие Ñ Ðµ наоѓаат затворени во магичен круг. Бидејќи тие не Ð¿Ð¾Ñ ÐµÐ´ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ¸ за широка потрошувачка, нивниот ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ излез од овој круг е да Ñ Ðµ Ñ Ð¼ÐµÑ‚Ð°Ð°Ñ‚ Ñ ÐµÐ±ÐµÑ Ð¸, или дел од Ñ ÐµÐ±ÐµÑ Ð¸, како Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° за широка потрошувачка. Ова Ð²Ñ ÑƒÑˆÐ½Ð¾Ñ Ñ‚ е необичното „решение“ што луѓето Ñ Ð¸ го наметнуваат во лице на Ñ Ð¿ÐµÑ†Ð¸Ñ„Ð¸Ñ‡Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ материјални и Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸ ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸. Тие не ги разменуваат Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ тела или делови од телата за пари. Тие ја разменуваат креативната Ñ Ð¾Ð´Ñ€Ð¶Ð¸Ð½Ð° на нивните животи, нивната Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð° практична Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, за пари.

Штом човекот ги прифати парите како еквивалент за живот, продажбата на животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð° ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð² за неговиот физички и Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº. Животот е заменет за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº. ÐšÑ€ÐµÐ°Ñ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° и Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ почнуваат да значат продадена Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ е „продуктивна“, ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ð½Ð° за Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾, Ñ Ð°Ð¼Ð¾ тогаш кога е продадена Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Ð Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ð¾Ñ‚ човек е продуктивен член на Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾ доколку Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ на неговиот Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²ÐµÐ½ живот Ñ Ðµ продадени Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸. Штом луѓето ги прифатат овие ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ на размена, Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ зема облик на универзална Ð¿Ñ€Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚ÑƒÑ†Ð¸Ñ˜Ð°.

Продадената креативна моќ, или продадената Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, го поприма обликот на труд. Трудот е Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸ Ñ Ð¿ÐµÑ†Ð¸Ñ„Ð¸Ñ‡ÐµÐ½ облик на човекова Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Трудот е Ð°Ð¿Ñ Ñ‚Ñ€Ð°ÐºÑ‚Ð½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ која има Ñ Ð°Ð¼Ð¾ едно Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð¾: Ð¿Ð°Ð·Ð°Ñ€Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ - може да биде продаден за одредена количина пари. Трудот е индиферентна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚: индиферентна на Ð¿Ð¾Ñ ÐµÐ±Ð½Ð°Ñ‚Ð° задачата која Ñ Ðµ изведува и индиферентна на Ð¿Ð¾Ñ ÐµÐ±Ð½Ð°Ñ‚Ð° цел кон која задачата е Ð½Ð°Ñ Ð¾Ñ‡ÐµÐ½Ð°. Копањето, печатењето и резбарењето Ñ Ðµ различни Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸, но во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ три Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ труд. Трудот ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²Ð½Ð¾ е „заработување пари“. животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ која поприма облик на труд е Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ да Ñ Ðµ заработат пари. Животот Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð° Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº.

Оваа иронична инверзија не е драматичниот ÐºÐ»Ð¸Ð¼Ð°ÐºÑ Ð½Ð° некој возбудлив роман; таа е факт на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾. ÐžÐ¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾ÐºÐ¾Ñ‚, Ñ‚.е. Ñ Ð°Ð¼Ð¾Ð·Ð°Ñ‡ÑƒÐ²ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµÑ‚Ð¾ и репродукцијата, не Ñ Ðµ Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° на креативна практична Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, туку токму Ñ Ð¿Ñ€Ð¾Ñ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ‚Ð¾. Креативната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во облик на труд, Ñ‚.е. продадената Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, е болна Ð½ÐµÐ¾Ð¿Ñ…Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº; трудот е Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ за Ñ Ð°Ð¼Ð¾Ð·Ð°Ñ‡ÑƒÐ²ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ и репродукција.

Продажбата на животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ Ð¸Ñ Ñ‚Ð°ÐºÐ½ÑƒÐ²Ð° уште една инверзија. Преку продажбата, трудот на индивидуата Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð° â€žÑ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚â€œ на друга Ð»Ð¸Ñ‡Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, тој е Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ð²Ð¾ÐµÐ½ и Ñ Ðµ наоѓа под контрола на друга Ð»Ð¸Ñ‡Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Со други зборови, Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на една Ð»Ð¸Ñ‡Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на друга, Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на нејзиниот Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ðº; таа Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð° туѓа на Ð»Ð¸Ñ‡Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° која ја извршува. Ра тој начин, животот, Ð´Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ð³Ð½ÑƒÐ²Ð°ÑšÐ°Ñ‚Ð° на индивидуата во Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¾Ñ‚, Ñ Ã¨ она што неговиот живот го прави Ð¿Ð¾Ñ ÐµÐ±ÐµÐ½ во рамки на човештвото, не Ñ Ðµ Ñ Ð°Ð¼Ð¾ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð¸ во труд, болниот ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð² за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº; тие Ñ Ðµ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð¸ во отуѓена Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ извршена од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на купувачот на тој труд. Во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾, архитектите, инженерите, работниците, не Ñ Ðµ градители; човекот што го купува нивниот труд е градител; нивните проекти, Ð¿Ñ€ÐµÑ Ð¼ÐµÑ‚ÐºÐ¸ и движења Ñ Ðµ туѓи на нив Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ; нивната животна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, нивните Ð´Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ð³Ð½ÑƒÐ²Ð°ÑšÐ°, припаѓаат на нивниот купувач.

Ð ÐºÐ°Ð´ÐµÐ¼Ñ ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ Ñ Ð¾Ñ†Ð¸Ð¾Ð»Ð¾Ð·Ð¸, кои продажбата на трудот ја земаат како дадена Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, го разбираат ова отуѓување како Ñ‡ÑƒÐ²Ñ Ñ‚Ð²Ð¾: на работникот Ñ Ð°Ð¼Ð°Ñ‚Ð° негова Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° „му Ñ Ðµ чини“ отуѓена, â€žÑ Ðµ чини“ дека е контролирана од друг. Меѓутоа, Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜ работник може да им Ð¾Ð±Ñ˜Ð°Ñ Ð½Ð¸ на Ð°ÐºÐ°Ð´ÐµÐ¼Ñ ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ Ñ Ð¾Ñ†Ð¸Ð¾Ð»Ð¾Ð·Ð¸ дека отуѓувањето не е ниту Ñ‡ÑƒÐ²Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ ниту идеја во главата на работникот, туку Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€ÐµÐ½ факт на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот на работникот. Ð’Ñ ÑƒÑˆÐ½Ð¾Ñ Ñ‚, продадената Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ е отуѓувачка за работникот; неговиот труд е контролиран од неговиот купувач.

Во замена за неговата продадена Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, работникот добива пари, конвенционално прифатеното Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾. Со овие пари тој може да купи Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ¸, предмети, но не може да ја купи назад Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Ова открива Ð¿Ð¾Ñ ÐµÐ±ÐµÐ½ „јаз“ во парите како „универзален еквивалент“. Една Ð»Ð¸Ñ‡Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ може да продава Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° за широка потрошувачка за пари, а може Ð¸Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚Ð° Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° и да ја купи за пари. Може да ја продава неговата животна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ за пари, но не може да ја купи Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° животна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ за пари.

Стварите што работникот ги купува Ñ Ð¾ Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° плата Ñ Ðµ пред Ñ Ã¨ потрошувачки добра кои му овозможуваат да Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ðµ, да ја репродуцира моќта на трудот за да може да продолжи да ја продава; а тие Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ Ñ Ð¿ÐµÐºÑ‚Ð°ÐºÐ»Ð¸, предмети за Ð¿Ð°Ñ Ð¸Ð²Ð½Ð¾ Ð²Ð¾Ñ Ñ…Ð¸Ñ‚ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ. Тој ги конзумира и им Ñ Ðµ воодушевува на производите на човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ Ð¿Ð°Ñ Ð¸Ð²Ð½Ð¾. Тој не Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ во Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¾Ñ‚ како активен причинител кој го Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð¸Ñ€Ð°. Туку како Ð±ÐµÑ Ð¿Ð¾Ð¼Ð¾ÑˆÐµÐ½ импотентен Ñ Ð¿ÐµÐºÑ‚Ð°Ñ‚Ð¾Ñ€, тој може да Ð¿Ð¾Ñ Ð°ÐºÐ° да биде â€žÑ Ñ€ÐµÑœÐµÐ½â€œ, Ñ‚.е. неактивен, целиот Ñ Ð²Ð¾Ñ˜ живот (Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð±Ð° Ñ Ð»Ð¸Ñ‡Ð½Ð° на мртвото раѓање). Стоките, Ñ Ð¿ÐµÐºÑ‚Ð°ÐºÐ»Ð¾Ñ‚, го конзумираат; тој ја ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ животната енергија за Ð¿Ð°Ñ Ð¸Ð²Ð½Ð¾ Ð²Ð¾Ñ Ñ…Ð¸Ñ‚ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ; тој е конзумиран од Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸Ñ‚Ðµ. Во оваа Ñ Ð¼Ð¸Ñ Ð»Ð°, колку повеќе има, толку помалку е. (Индивидуата може да ја Ñ Ð¾Ð²Ð»Ð°Ð´Ð° оваа Ñ Ð¼Ñ€Ñ‚ во животот преку маргинална креативна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚; но Ð½Ð°Ñ ÐµÐ»ÐµÐ½Ð¸ÐµÑ‚Ð¾ во целина не може, Ð¾Ñ Ð²ÐµÐ½ Ñ Ð¾ укинување на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ облик на практична Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, Ñ Ð¾ укинување на наемната работа Ñ Ð¾ што би Ñ Ðµ Ð¾Ñ‚Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð¸Ð»Ð¾ отуѓувањето на креативната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚.)

Фетишизмот на Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°Ñ‚Ð°

Со отуѓување на Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ и нејзиното олицетворување во Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°Ñ‚Ð°, во материјалниот облик на човековиот труд, луѓето Ñ Ðµ репродуцираат Ñ ÐµÐ±ÐµÑ Ð¸ и Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð²Ð°Ð°Ñ‚ Капитал. Од гледната точка на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ°Ñ‚Ð° идеологија, а Ð¾Ñ Ð¾Ð±ÐµÐ½Ð¾ на Ð°ÐºÐ°Ð´ÐµÐ¼Ñ ÐºÐ°Ñ‚Ð° Економија, оваа изјава е неточна: Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°Ñ‚Ð° „не е производ Ñ Ð°Ð¼Ð¾ на трудот“; таа е произведена од примарните „фактори на Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾â€œ, земја, труд и капитал, ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Свето Ñ‚Ñ€Ð¾Ñ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð¾, а главниот „фактор“, очигледно е херојот на делото, Капиталот.

Целта на ова вештачко Ð¢Ñ€Ð¾Ñ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ не е анализа, бидејќи анализата не е она за што овие ÐµÐºÑ Ð¿ÐµÑ€Ñ‚Ð¸ Ñ Ðµ платени. Тие Ñ Ðµ платени да замаглуваат, да го Ð¼Ð°Ñ ÐºÐ¸Ñ€Ð°Ð°Ñ‚ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ облик на практична Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во капитализмот, да Ñ Ñ‚Ð°Ð²Ð°Ñ‚ превез врз фактот дека производителите Ñ Ðµ репродуцираат Ñ ÐµÐ±ÐµÑ Ð¸, Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ ÐµÐºÑ Ð¿Ð»Ð¾Ð°Ñ‚Ð°Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸, како и Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ‚Ð° Ñ Ð¾ кои Ñ Ðµ ÐµÐºÑ Ð¿Ð»Ð¾Ð°Ñ‚Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð¸. Ро, оваа формула на Ð¢Ñ€Ð¾Ñ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ не е доволно убедлива. Очигледно е дека земјата не е ништо поголем прозиводител на Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° отколку водата, воздухот или Ñ Ð¾Ð½Ñ†ÐµÑ‚Ð¾. ÐžÑ Ð²ÐµÐ½ тоа, Капиталот, кој е назив за Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð¿Ð¾Ð¼ÐµÑ“Ñƒ работниците и ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ, за Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ‚Ð° на Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ Ð¿Ð¾Ñ ÐµÐ´ÑƒÐ²Ð°Ð½Ð¸ од ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚, и за еквивалентот на пари за неговите Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° и „нематеријални добра“, не произведува ништо повеќе од фикции погодни за публикување од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на Ð°ÐºÐ°Ð´ÐµÐ¼Ñ ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ ÐµÐºÐ¾Ð½Ð¾Ð¼Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸. Дури и Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ‚Ð° за Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ кои Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ капитал на еден ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚ можат да бидат примарни „фактори на Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾â€œ ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾ доколку погледот Ñ Ðµ ограничи на едно изолирано ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾ претпријатие, бидејќи погледот врз целата економија открива дека капиталот на еден ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚ го Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð° материјалното прифаќање на отуѓениот труд на друг ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚. Сепак, иако формулата на Ð¢Ñ€Ð¾Ñ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ не е ÑƒÑ Ð¿ÐµÑˆÐ½Ð° во Ñ Ð²Ð¾ÐµÑ‚Ð¾ убедување, таа ја Ð¾Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€ÑƒÐ²Ð° Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° задача на Ð·Ð°Ð¼Ð°Ñ ÐºÐ¸Ñ€Ð°ÑšÐµ преку заменување на предметот на прашањето: Ð½Ð°Ð¼ÐµÑ Ñ‚Ð¾ прашањето зошто Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на луѓето во капитализмот го зема обликот на наемна работа, потенцијалните анализатори на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²ÐµÐ½ живот Ñ Ðµ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð¸ во Ð°ÐºÐ°Ð´ÐµÐ¼Ñ ÐºÐ¸ Ð¼Ð°Ñ€ÐºÑ Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ кои Ñ€Ð°Ñ Ð¿Ñ€Ð°Ð²Ð°Ð°Ñ‚ дали трудот е ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ „фактор на Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾â€œ.

Ра тој начин економијата (и ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ°Ñ‚Ð° идеологија воопшто) ја третира земјата, парите и производите на трудот, како Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸ кои Ð¿Ð¾Ñ ÐµÐ´ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ моќ да произведуваат, да Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð²Ð°Ð°Ñ‚ Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, да работат за нивните Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ñ†Ð¸, да го Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð¸Ñ€Ð°Ð°Ñ‚ Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¾Ñ‚. Ова е она што ÐœÐ°Ñ€ÐºÑ Ð³Ð¾ нарече фетишизам кој е ÐºÐ°Ñ€Ð°ÐºÑ‚ÐµÑ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐµÐ½ за Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ Ñ Ñ„Ð°ÑœÐ°ÑšÐ° на луѓето, и кој е издигнат на ниво на догма од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на економијата. За ÐµÐºÐ¾Ð½Ð¾Ð¼Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ, живите луѓе Ñ Ðµ Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸ („фактори на Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾â€œ), а Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸Ñ‚Ðµ живеат (парите „работат“, капиталот „произведува“). Обожувачот на фетишот производот на Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ го Ñ Ð¼ÐµÑ‚Ð° за Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ на неговиот фетиш. Како резултат на тоа, тој Ñ Ðµ откажува од Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° моќ Ñ Ð°Ð¼ да го менува Ñ Ð²Ð¾ÐµÑ‚Ð¾ опкружување, моќта да го одреди обликот и Ñ Ð¾Ð´Ñ€Ð¶Ð¸Ð½Ð°Ñ‚Ð° на неговиот Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²ÐµÐ½ живот); тој ги употребува Ñ Ð°Ð¼Ð¾ оние „моќи“ кои ги имаат Ð¾Ñ Ð¾Ð±ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ на неговиот фетиш („моќта“ да купува Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°). Со други зборови, обожувачот на фетишот Ñ Ðµ Ð¾Ñ Ð°ÐºÐ°Ñ‚ÑƒÐ²Ð° Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ð¾Ñ‚ Ñ ÐµÐ±Ðµ а Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° моќ ја препишува на неговиот фетиш.

Ро фетишот е мртва Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€, не е живо Ñ ÑƒÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾; нема Ð¿Ð»Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Фетишот не е повеќе од Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€ за која, и преку која, Ñ Ðµ одржуваат ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð¸. ÐœÐ¸Ñ Ñ‚ÐµÑ€Ð¸Ð¾Ð·Ð½Ð°Ñ‚Ð° моќ на Капиталот, неговата „моќ“ да произведува, неговата Ð¿Ð»Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, не Ñ Ðµ наоѓа во него Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ð¾Ñ‚, туку во фактот дека луѓето ја отуѓуваат нивната креативна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, дека го продаваат Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ труд на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ, дека го материјализираат или конкретизираат Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ отуѓен труд во облик на Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° за широка потрошувачка. Со други зборови, луѓето Ñ Ðµ купени Ñ Ð¾ производите на нивната Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, а Ñ ÐµÐ¿Ð°Ðº таа Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ ја Ñ Ð¼ÐµÑ‚Ð°Ð°Ñ‚ за Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на капиталот, а нивните Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ производи како производи на Капиталот. Давајќи му ја Ð¾Ñ Ð¾Ð±Ð¸Ð½Ð°Ñ‚Ð° на креативна моќ на Капиталот, а не на Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, тие Ñ Ðµ одрекуваат од Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° животна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, од Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²ÐµÐ½ живот, за Ñ Ð¼ÐµÑ‚ÐºÐ° на Капиталот. Што, пак, значи дека луѓето Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¾ Ñ Ðµ предаваат Ñ ÐµÐ±ÐµÑ Ð¸ на Ð¿ÐµÑ€Ñ Ð¾Ð½Ð¸Ñ„Ð¸ÐºÐ°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° на Капиталот, на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚.

Продавајќи го Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ труд, отуѓувајќи ја Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, луѓето Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¾ ги репродуцираат доминантните облици на Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во капитализмот, тие го репродуцираат наемниот работник и ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚. Тие не ги репродуцираат индивидуите Ñ Ð°Ð¼Ð¾ физички, туку и Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾; тие ги репродуцираат индивидуите кои Ñ Ðµ продавачи на моќта на трудот, и индивидуите кои Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ñ†Ð¸ на Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ‚Ð° за Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾; тие ги репродуцираат индивидуите како и нивните Ñ Ð¿ÐµÑ†Ð¸Ñ„Ð¸Ñ‡Ð½Ð¸ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸, продажбата Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ како и Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°.

Секогаш кога луѓето извршуваат некоја Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ која Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ не ја дефинирале и не ја контролираат, Ñ ÐµÐºÐ¾Ð³Ð°Ñˆ кога плаќаат за добра што Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ ги произвеле Ñ Ð¾ пари што ги добиле во замена за нивната отуѓена Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, Ñ ÐµÐºÐ¾Ð³Ð°Ñˆ кога Ð¿Ð°Ñ Ð¸Ð²Ð½Ð¾ Ñ Ðµ Ð²Ð¾Ñ Ñ…Ð¸Ñ‚ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ на производите на нивната Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ како отуѓени предмети набавени Ñ Ð¾ нивни пари, тие му даваат нов живот на Капиталот и ги уништуваат Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ñ‚Ðµ животи.

Целта на Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð¾Ñ‚ е репродукција на Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð¾Ñ‚ помеѓу работникот и ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚. Меѓутоа, тоа не е целта на индивидуалните Ð¿Ð¾Ñ Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¸Ñ†Ð¸ кои ÑƒÑ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ во него. Ривните Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ не им Ñ Ðµ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ð¿Ð°Ñ€ÐµÐ½Ñ‚Ð½Ð¸ на нив Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ; нивните погледи Ñ Ðµ Ñ„Ð¸ÐºÑ Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð¸ на фетишот што Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ помеѓу делото и резултатот. Индивидуалните Ð¿Ð¾Ñ Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¸Ñ†Ð¸ го задржуваат погледот на Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸Ñ‚Ðµ, точно на оние Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸ за кои Ñ Ðµ Ð²Ð¾Ñ Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÐµÐ½Ð¸ ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð¸. Работникот како производител Ð½Ð°Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜ÑƒÐ²Ð° да го замени Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ дневен труд за наемнина-пари, тој цели точно кон Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ñ‚Ð° преку која неговиот Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ ÐºÐ¾Ð½ ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ повторно Ñ Ðµ Ð²Ð¾Ñ Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð°, преку која тој Ñ Ðµ репродуцира Ñ ÐµÐ±ÐµÑ Ð¸ како наемен работник а другиот како ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚, работникот како потрошувач ги разменува Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ пари за производи на трудот, точно оние Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸ кои ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ треба да ги продаде за да го реализира капиталот.

Секојдневната Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð° на животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во Капитал е Ð¿Ð¾Ñ Ñ€ÐµÐ´ÑƒÐ²Ð°Ð½Ð° од Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸, но не е извршувана од нив. Обожувачот на фетишот не го знае ова; за него трудот и земјата, Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ‚Ð° и парите, претприемачите и банкарите, Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ тие Ñ Ðµ „фактори“ и „причинители“. Кога ловецот кој Ð½Ð¾Ñ Ð¸ амајлија ќе улови елен Ñ Ð¾ камен, тој може да ја Ñ Ð¼ÐµÑ‚Ð° амајлијата за Ñ ÑƒÑˆÑ‚Ð¸Ð½Ñ ÐºÐ¸ „фактор“ во уловувањето на еленот, па дури и за пронаоѓање на еленот. Рко тој е одговорен и добро образуван обожувач на фетиш, тој ќе го Ð¿Ð¾Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¸ Ñ Ð²Ð¾ÐµÑ‚Ð¾ внимание кон амајлијата, внимателно грижејќи Ñ Ðµ за неа и Ð²Ð¾Ñ Ñ…Ð¸Ñ‚ÑƒÐ²Ð°Ñ˜ÑœÐ¸ Ñ Ñ Ðµ; за да ги подобри материјалните ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ на неговиот живот, тој ќе го ÑƒÑ Ð¾Ð²Ñ€ÑˆÐ¸ начинот на кој го Ð½Ð¾Ñ Ð¸ Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ фетиш, а не начинот на кој го фрла каменот; тој може дури и да ја прати Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° амајлија да „лови“ за него. Реговите Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ не му Ñ Ðµ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ð¿Ð°Ñ€ÐµÐ½Ñ‚Ð½Ð¸: кога јаде добро, тој не ÑƒÑ Ð¿ÐµÐ²Ð° да Ñ Ñ„Ð°Ñ‚Ð¸ дека фрлањето на каменот е негово дело Ñ Ð¾ кое Ñ Ð¸ обезбедува храна, а не дело на амајлијата; кога гладува тој не ÑƒÑ Ð¿ÐµÐ²Ð° да Ñ Ñ„Ð°Ñ‚Ð¸ дека неговиот чин на обожување на амајлијата Ð½Ð°Ð¼ÐµÑ Ñ‚Ð¾ ловење, а не Ð±ÐµÑ Ð¾Ñ‚ на неговиот фетиш, е причината за неговото гладување.

Фетишизмот на Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°Ñ‚Ð° и парите, Ð¼Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ„Ð¸ÐºÐ°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸, религијата на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот која на безживотните нешта им даваат Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð° на живи Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸, не е ментален каприц Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð´ÐµÐ½ во човековата имагинација; Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ корени ги наоѓа во карактерот на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð¸. Луѓето Ð½Ð°Ð²Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ð½Ð° Ñ Ðµ поврзуваат едни Ñ Ð¾ други преку Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸Ñ‚Ðµ; фетишот е Ð²Ñ ÑƒÑˆÐ½Ð¾Ñ Ñ‚ причината поради која тие делуваат колективно, и преку кој ја репродуцираат Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Ро, не е фетишот тој кој ја извршува Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°. Ре е капиталот тој кој ги преобразува Ñ ÑƒÑ€Ð¾Ð²Ð¸Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ, ниту пак ги произведува добрата. Рко животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ не ги преобразува материјалите, тие ќе Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð°Ñ‚ непроменети, инертни, мртва материја. Рко луѓето не беа подложени контунуирано да ја продаваат Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° животна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, импотенцијата на капиталот ќе беше откриена; капиталот ќе Ð¿Ñ€ÐµÑ Ñ‚Ð°Ð½ÐµÑˆÐµ да Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸; неговата Ð¿Ð¾Ñ Ð»ÐµÐ´Ð½Ð° Ð¿Ð¾Ñ‚ÐµÐ½Ñ‚Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ ќе беше моќта да ги Ð¿Ð¾Ñ‚Ñ ÐµÑ‚ÑƒÐ²Ð° луѓето на изминатиот облик на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²ÐµÐ½ живот карактеризиран Ñ Ð¾ Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð° универзална Ð¿Ñ€Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚ÑƒÑ†Ð¸Ñ˜Ð°.

Работникот го отуѓува Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ живот Ñ Ð¾ ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° цел да го одржи. Рко тој не ја продава Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° жива Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ тој не би можел да добие наемнина и да преживее. Меѓутоа, не е наемнината таа која отуѓувањето го прави ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð² за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº. Доколку луѓето не беа колективно подложени да ги продаваат Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ животи, и Ð½Ð°Ð¼ÐµÑ Ñ‚Ð¾ тоа беа подложени да ја имаат контролата над нивните Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸, универзалната Ð¿Ñ€Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚ÑƒÑ†Ð¸Ñ˜Ð° не би била ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð² за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº. Ð¡ÐºÐ»Ð¾Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на луѓето да го продаваат Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ труд, а не Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸Ñ‚Ðµ за кои го продаваат, е таа која отуѓувањето на животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ го прави неопходно за одржување на животот.

Животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ која работникот ја продава, ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ ја купува. Ова е ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð°Ñ‚Ð° животна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ која вбризгува живот во капиталот и го прави „продуктивен“. ÐšÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚, â€žÑ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ðºâ€œ на Ñ ÑƒÑ€Ð¾Ð²Ð¸Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ и Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ‚Ð° за Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾, ги Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð° природните Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸ и производи на трудот како Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð° „приватна Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚â€œ. Ро, не е Ð¼Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÑ€Ð¸Ð¾Ð·Ð½Ð°Ñ‚Ð° моќ на капиталот таа која ја Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð²Ð° ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ°Ñ‚Ð° „приватна Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚â€œ; животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ е таа која ја Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð²Ð° â€žÑ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°â€œ, а обликот на таа Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ е тој кој одржува таа да Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ðµ „приватна“.

Ð¢Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð° на животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во капитал

Ð¢Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° на животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во капитал Ñ Ðµ одвива Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¾ преку Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸Ñ‚Ðµ, но не и од Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸Ñ‚Ðµ. Стварите кои Ñ Ðµ производи на човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ изгледаат како активни причинители бидејќи Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ и Ð²Ñ€Ñ ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ Ñ Ðµ Ð¾Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ за и преку Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸Ñ‚Ðµ, и бидејќи Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ на луѓето не им Ñ Ðµ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ð¿Ð°Ñ€ÐµÐ½Ñ‚Ð½Ð¸ на нив Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ; тие го Ð¿Ð¾Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ð²ÐµÑ‚ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ Ð¿Ð¾Ñ Ñ€ÐµÐ´ÑƒÐ²Ð°Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ предмет Ñ Ð¾ причината.

Во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð½Ð° Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾, работникот ја олицетворува или материјализира Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° отуѓена животна енергија во инертен предмет преку ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÑšÐµ на Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ‚Ð° кои Ñ Ðµ олицетворение на Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на други луѓе. (Ð¡Ð¾Ñ„Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ†Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð¸Ð½Ð´ÑƒÑ Ñ‚Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸ Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° ја олицетворуваат интелектуалната и мануелната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на безбројни генерации на пронаоѓачи, ÑƒÑ Ð¾Ð²Ñ€ÑˆÑƒÐ²Ð°Ñ‡Ð¸ и производители од Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð¸ на Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¾Ñ‚ и од разни типови Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð°.) Ð¡Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ‚Ð° Ñ Ð°Ð¼Ð¸ по Ñ ÐµÐ±Ðµ Ñ Ðµ инертни предмети; тие Ñ Ðµ материјално олицетворение на животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, но не Ñ Ðµ живи предмети. Ð•Ð´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ жив причинител во Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð¾Ñ‚ на Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ е живиот работник. Тој ги ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ производите на туѓиот труд, така да Ñ Ðµ каже, влевајќи им живот, но тоа е неговиот Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ живот; тој не е Ñ Ð¿Ð¾Ñ Ð¾Ð±ÐµÐ½ да ги Ð²Ð¾Ñ ÐºÑ€ÐµÑ Ð½Ðµ индивидуите кои ја Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°Ð»Ðµ Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° животна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во неговото Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ за работа. Тоа Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ може да му овозможи да произведува повеќе во определен Ð²Ñ€ÐµÐ¼ÐµÐ½Ñ ÐºÐ¸ период, давајќи му ја Ð¼Ð¾Ð¶Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° да ја зголеми Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° Ð¿Ñ€Ð¾Ð´ÑƒÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Ро ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾ живиот труд кој може да произведува може да биде продуктивен.

Ра пример, кога некој Ð¸Ð´ÑƒÑ Ñ‚Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸ работник ќе вклучи електричен дребонг, тој ги ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ производите на трудот од генерации физичари, пронаоѓачи, електроинженери, производители на дребонзи. Очигледно е дека тој е попродуктивен од занаетчијата кој го резба Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ð¾Ñ‚ предмет Ñ Ð¾ рака. Ро во никој Ñ Ð»ÑƒÑ‡Ð°Ñ˜ „капиталот“ Ð´Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð¿ÐµÐ½ на Ð¸Ð½Ð´ÑƒÑ Ñ‚Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ работник не е „попродуктивен“ од „капиталот“ на занаетчијата. Доколку генерации на интелектуална и мануелна работа не биле олицетворени во електричниот дребонг, доколку Ð¸Ð½Ð´ÑƒÑ Ñ‚Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ работник би требало да го Ð¸Ð·Ð¼Ð¸Ñ Ð»Ð¸ дребонгот, електричната енергија и електричниот дребонг, тогаш би му требале неколку животи за да Ñ Ð²Ñ€Ñ‚Ð¸ еден ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ предмет на електричниот дребонг, и ниедна количина на капитал не би можела да ја зголеми неговата Ð¿Ñ€Ð¾Ð´ÑƒÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ над онаа на занаетчијата кој го резба предметот Ñ Ð¾ рака.

Поимот â€žÐ¿Ñ€Ð¾Ð´ÑƒÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на капиталот“ и Ð¾Ñ Ð¾Ð±ÐµÐ½Ð¾ деталните Ð¿Ñ€ÐµÑ Ð¼ÐµÑ‚ÐºÐ¸ на таа â€žÐ¿Ñ€Ð¾Ð´ÑƒÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚â€œ Ñ Ðµ пронајдоци на ÐµÐºÐ¾Ð½Ð¾Ð¼Ñ ÐºÐ°Ñ‚Ð° „наука“, таа религија на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²ÐµÐ½ живот која ја ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ енергијата на луѓето за обожување, Ð²Ð¾Ñ Ñ…Ð¸Ñ‚ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ и Ð»Ð°Ñ ÐºÐ°ÑšÐµ на централниот фетиш на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾. Средновековните колеги на овие „научници“ правеле детални Ð¿Ñ€ÐµÑ Ð¼ÐµÑ‚ÐºÐ¸ на Ð²Ð¸Ñ Ð¸Ð½Ð°Ñ‚Ð° и ширината на ангелите во рајот, без воопшто да Ñ Ðµ запрашаат што Ñ Ðµ тоа ангели и рај, земајќи го нивното Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÑšÐµ здраво за готово.

Резултатот на продадената Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на работникот е производ кој не му припаѓа нему. Овој производ е олицетворение на неговиот труд, материјализација на дел од неговиот живот, Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸ÑˆÑ‚Ðµ на неговата животна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, но тој не е негов; тој е: толку отуѓен од него како и неговиот труд. Тој не одлучил Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ð¾Ñ‚ да го Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð´Ðµ, а кога ќе го Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð´Ðµ тој не Ñ Ðµ Ð¾Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´ÑƒÐ²Ð° од него. Рко го Ñ Ð°ÐºÐ°, мора да го купи. Она што тој го направил не е ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²Ð½Ð¾ производ Ñ Ð¾ одредени ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ð½Ð¸ Ð¾Ñ Ð¾Ð±Ð¸Ð½Ð¸; за тоа тој немал потреба да го продава Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ труд на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ во замена за наемнина; можел Ñ Ð°Ð¼Ð¾ да ги одбере потребните материјали и Ð´Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð¿Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ алатки, можел да ги обликува материјалите Ñ Ð¿Ð¾Ñ€ÐµÐ´ Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ цели ограничени од неговото знаење и умеење. (Очигледно е дека индивидуата може да го прави ова Ñ Ð°Ð¼Ð¾ маргинално; човековото Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ð²Ð¾Ñ˜ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ и ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÑšÐµ на материјалите и алатките Ð´Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð¿Ð½Ð¸ на него може да Ñ Ðµ Ð¾Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸ по отфрлањето на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ облик на Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚.)

Она што работникот го произведува во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸ ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ е производ Ñ Ð¾ многу Ñ Ð¿ÐµÑ†Ð¸Ñ„Ð¸Ñ‡Ð½Ð¾ Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð¾, Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ на Ð¿Ñ€Ð¾Ð´Ð°Ð¶Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Она што го произведува неговата отуѓена Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð° Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° за широка потрошувачка.

Бидејќи ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ е Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ¾Ð²Ð¾ Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾, изјавата дека целта на Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð¾Ñ‚ е задоволување на човековите потреби е лажна; Ñ Ðµ работи за најобична рационализација и апологија. „Задоволувањето на човековите потреби“ не е целта на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ или на работникот вклучен во Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾, ниту пак е резултат на тој Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ . Работникот го продава Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ труд Ñ Ð¾ цел да добие наемнина за него; тој е рамнодушен кон Ñ Ð¿ÐµÑ†Ð¸Ñ„Ð¸Ñ‡Ð½Ð°Ñ‚Ð° Ñ Ð¾Ð´Ñ€Ð¶Ð¸Ð½Ð° на трудот; тој не го отуѓува Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ труд на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ кој не му дава наемнина во размена за него, без оглед колку многу човекови потреби задоволува тој ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸ производ. ÐšÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ купува труд и го ангажира во Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ Ñ Ð¾ цел да произведе Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ¸ кои можат да бидат продадени. Тој е рамнодушен кон Ñ Ð¿ÐµÑ†Ð¸Ñ„Ð¸Ñ‡Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð° на производот, Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ како што е рамнодушен кон потребите на луѓето; Ñ Ã¨ што го Ð¸Ð½Ñ‚ÐµÑ€ÐµÑ Ð¸Ñ€Ð° околу производот е за колку може да го продаде, и Ñ Ã¨ што го Ð¸Ð½Ñ‚ÐµÑ€ÐµÑ Ð¸Ñ€Ð° околу потребите на луѓето е колку тие имаат „потреба“ да купуваат и како може да бидат принудени, преку пропаганда и Ð¿Ñ Ð¸Ñ…Ð¾Ð»Ð¾ÑˆÐºÐ¾ ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ, да имаат „потреба“ за повеќе. Целта на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ е да ја задоволи Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° потреба за репродукција и зголемување на капиталот, а како резултат на овој Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ñ Ðµ јавува проширена репродукција на наемниот труд и капиталот (кои не Ñ Ðµ „човекови потреби“).

Стоката што ја произведува работникот е разменета од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ за одредена Ñ ÑƒÐ¼Ð° пари; Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°Ñ‚Ð° е Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ која е разменета за Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ð²ÐµÑ‚Ð½Ð° Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Со други зборови, Ñ ÐµÐ³Ð°ÑˆÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ и минатиот труд материјализиран во производот може да Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ во два различни но Ñ ÐµÐ¿Ð°Ðº Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ð²ÐµÑ‚Ð½Ð¸ облици, во Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° и пари, или она што е заедничко за двете, Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°. Ова пак не значи дека Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° е труд. Ð’Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° е Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ облик на конкретизиран (материјализиран) труд во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾.

Во капитализмот, Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð¸ не Ñ Ðµ Ð²Ð¾Ñ Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ Ð½ÐµÐ¿Ð¾Ñ Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾; тие Ñ Ðµ Ð²Ð¾Ñ Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ преку Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°. Секојдневната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ не Ñ Ðµ разменува Ð½ÐµÐ¿Ð¾Ñ Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾; таа Ñ Ðµ разменува во облик на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Ð¡Ð»ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾, она што и Ñ Ðµ Ñ Ð»ÑƒÑ‡ÑƒÐ²Ð° на животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð¸ не може да биде воочено преку набљудување на Ñ Ð°Ð¼Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, туку ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾ преку Ñ Ð»ÐµÐ´ÐµÑšÐµ на метаморфозата на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°.

Кога животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на луѓето ќе го поприми обликот на труд (отуѓена Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚), потребно и е Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ на Ñ€Ð°Ð·Ð¼ÐµÐ½Ð»Ð¸Ð²Ð¾Ñ Ñ‚; потребен и е обликот на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Поинаку кажано, трудот може да биде разменет за „еднаква“ Ñ ÑƒÐ¼Ð° пари (наемнина). Рамерното отуѓување на животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, која од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на членовите на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ е Ñ Ñ„Ð°Ñ‚ÐµÐ½Ð° како неопходна за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº, го репродуцира ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ облик внатре кој отуѓувањето е неопходно за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº. Поради фактот дека животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ зема облик на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, производите на таа Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ мора Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ така да имаат облик на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚: мораат да бидат разменливи за пари. Ова е очигледно, бидејќи, ако производите на трудот не го попримаа обликот на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, туку на пример обликот на ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ð½Ð¸ предмети на Ñ€Ð°Ñ Ð¿Ð¾Ð»Ð°Ð³Ð°ÑšÐµ на Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾, тогаш тие или би Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð°Ð»Ðµ во фабриката или би биле Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð½Ð¾ земани од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на членовите на Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ Ñ ÐµÐºÐ¾Ð³Ð°Ñˆ кога ќе Ñ Ðµ појави потреба за нив; во обата Ñ Ð»ÑƒÑ‡Ð°Ð¸, парите-наемнината што ја добиваат работниците не би имала Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, а животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ не би можела да биде продавана за „еднаква“ Ñ ÑƒÐ¼Ð° пари; животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ не би можела да биде отуѓена. Ð¡Ð»ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾, штом животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ го поприми обликот на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, производите на таа Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ така го попримаат обликот на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, а репродукцијата на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот Ñ Ðµ одвива преку промените или метаморфозите на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°.

Производите на трудот ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ ги продава на пазар; ги разменува за еднаква Ñ ÑƒÐ¼Ð° пари, реализира детерминирана Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Специфичната големина на оваа Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на одреден пазар е цената на Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°Ñ‚Ð°. За Ð°ÐºÐ°Ð´ÐµÐ¼Ñ ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ ÐµÐºÐ¾Ð½Ð¾Ð¼Ð¸Ñ Ñ‚, Цената е клучот на Св. Петар од портите на Рајот. Како и Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ð¾Ñ‚ капитал, цената Ñ Ðµ движи во Ñ‡ÑƒÐ´ÐµÑ ÐµÐ½ Ñ Ð²ÐµÑ‚ кој е Ñ†ÐµÐ»Ð¾Ñ Ð½Ð¾ Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÐµÐ½ од објекти; објекти кои помеѓу Ñ ÐµÐ±Ðµ имаат човечки Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð¸ и Ñ Ðµ живи; тие Ñ Ðµ преобразуваат едни Ñ Ð¾ други, комуницираат помеѓу Ñ ÐµÐ±Ðµ; тие Ñ Ðµ венчаат и имаат деца. И Ñ Ðµ разбира, ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾ преку Ð¼Ð¸Ð»Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на овие интелигентни, моќни и креативни предмети луѓето можат да бидат Ñ Ñ€ÐµÑœÐ½Ð¸ во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾.

Во Ð¶Ð¸Ð²Ð¾Ð¿Ð¸Ñ Ð½Ð¾Ñ‚Ð¾ Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ на ÐµÐºÐ¾Ð½Ð¾Ð¼Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ за тоа како Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚ работите во рајот, ангелите работат Ñ Ã¨ а луѓето ништо; луѓето ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²Ð½Ð¾ уживаат во она што овие надмоќни Ñ ÑƒÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð° го прават за нив. Ро, не Ñ Ð°Ð¼Ð¾ капиталот произведува и парите работат; и други Ð¼Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÑ€Ð¸Ð¾Ð·Ð½Ð¸ Ñ ÑƒÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð° имаат Ñ Ð»Ð¸Ñ‡Ð½Ð¸ Ð´Ð¾Ð±Ð»ÐµÑ Ñ‚Ð¸. Така Понудата, ÐºÐ¾Ð»Ð¸Ñ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸ што Ñ Ðµ продава, и Побарувачката, ÐºÐ¾Ð»Ð¸Ñ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸ кои Ñ Ðµ купуваат, заедно ја определуваат Цената, ÐºÐ¾Ð»Ð¸Ñ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ пари; кога Понудата и Побарувачката ќе Ñ Ðµ венчаат на одредена точка на диаграмот, тие ја Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð²Ð°Ð°Ñ‚ Урамнотежената цена, која ÐºÐ¾Ñ€ÐµÑ Ð¿Ð¾Ð½Ð´Ð¸Ñ€Ð° на универзална Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð±Ð° на Ð±Ð»Ð°Ð¶ÐµÐ½Ñ Ñ‚Ð²Ð¾. Ð ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот Ñ Ðµ изведувани од Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸, а луѓето Ñ Ðµ редуцирани на Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸ („фактори на Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾â€œ) во текот на нивните „продуктивни„ Ñ‡Ð°Ñ Ð¾Ð²Ð¸, и на Ð¿Ð°Ñ Ð¸Ð²Ð½Ð¸ Ð¿Ð¾Ñ Ð¼Ð°Ñ‚Ñ€Ð°Ñ‡Ð¸ во текот на нивното â€žÑ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð½Ð¾ време“. Ð”Ð¾Ð±Ð»ÐµÑ Ñ‚Ð° на ÐµÐºÐ¾Ð½Ð¾Ð¼Ñ ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ научник Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ во неговата Ñ Ð¿Ð¾Ñ Ð¾Ð±Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ резултатот на човековите Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ да го препише на Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸, и во неговата Ð½ÐµÐ¼Ð¾Ð¶Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ да ја види под лакрдијата на Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸Ñ‚Ðµ. За ÐµÐºÐ¾Ð½Ð¾Ð¼Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚, Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸ преку кои е регулирана Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на луѓето во капитализмот Ñ Ðµ мајките и Ñ Ð¸Ð½Ð¾Ð²Ð¸Ñ‚Ðµ, причините и Ð¿Ð¾Ñ Ð»ÐµÐ´Ð¸Ñ†Ð¸Ñ‚Ðµ на нивната Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚.

Големината на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°, Ñ‚.е. цената на Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°Ñ‚Ð°, Ñ ÑƒÐ¼Ð°Ñ‚Ð° на пари за која Ñ Ðµ разменува, не е определена од Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸Ñ‚Ðµ туку од Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ на луѓето. Понудата и побарувачката, Ñ Ð¾Ð²Ñ€ÑˆÐµÐ½Ð°Ñ‚Ð° и Ð½ÐµÑ Ð¾Ð²Ñ€ÑˆÐµÐ½Ð°Ñ‚Ð° конкуренција, не Ñ Ðµ ништо повеќе од Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ облици на производи и Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾; немаат Ñ Ð²Ð¾Ñ˜ живот. Фактот дека Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° е отуѓена, Ñ‚.е. дека времето на трудот Ñ Ðµ продава за определена Ñ ÑƒÐ¼Ð° пари, Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð½Ð¾ има определена Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, има неколку Ð¿Ð¾Ñ Ð»ÐµÐ´Ð¸Ñ†Ð¸ врз големината на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на производот на тој труд. Ð’Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на продадените Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ¸ мора да биде најмалку еднаква на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на времето потрошен труд. Ова е очигледно и од гледната точка на Ñ Ð°Ð¼Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð½Ð¾Ñ‚Ð¾ ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾ претпријатие, и од гледната точка на Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ како целина. Рко цената на продадената Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° на индивидуалниот ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚ е помала отколку цената на трудот што тој го најмил, тогаш Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ трошоците би биле поголеми од неговата заработувачка Ñ Ð¾ што тој набрзо би банкротирал. ÐžÐ¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾ гледано, доколку Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ на работниците е помала од Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на нивната потрошувачка, тогаш трудот не би можел ни Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ð¾Ñ‚ Ñ ÐµÐ±Ðµ да Ñ Ðµ репродуцира, а да не зборуваме за ÐºÐ»Ð°Ñ Ð°Ñ‚Ð° на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸. Меѓутоа, доколку Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°Ñ‚Ð° ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾ е еднаква на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на времето потрошен труд, произведувачите на Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°Ñ‚Ð° би Ñ Ðµ репродуцирале Ñ Ð°Ð¼Ð¾ Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ Ñ ÐµÐ±Ðµ, а нивното Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ не би било ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾; нивната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ може Ñ Ã¨ уште да Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ од Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ на Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°, но тоа не би било ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾ Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ на Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°.

За трудот да Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð´Ðµ капитал, Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на производите на трудот мора да биде поголема од Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на трудот. Со други зборови, трудот мора да произведе вишок производ, квантитет на добра кој тој не ги конзумира, а овој вишок на производ мора да биде преобразен во вишок Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, облик на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ кој не е Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ð²Ð¾ÐµÐ½ од работниците во вид на наемнина, туку од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ во вид на профит. Понатаму, Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на производите на трудот мора да биде уште Ð¿Ð¾Ð²Ð¸Ñ Ð¾ÐºÐ°, бидејќи живиот труд не е ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ вид на труд материјализиран во нив. Во Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð¾Ñ‚ на Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾, работниците ја трошат Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð°Ñ‚Ð° енергија, но Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ така го ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚ и Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ труд на други во вид на Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ñ€ÑƒÐ¼ÐµÐ½Ñ‚Ð¸, и ги обликуваат материјалите на кои претходно бил потрошен трудот.

Ова води кон чудниот резултат дека Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на производите на работникот и Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на неговата наемнина Ñ Ðµ различни големини, Ñ‚.е. дека Ñ ÑƒÐ¼Ð°Ñ‚Ð° пари добиена од ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ за продадената Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° произведена од неговите најмени работници е различна од Ñ ÑƒÐ¼Ð°Ñ‚Ð° која тој ним им ја Ð¸Ñ Ð¿Ð»Ð°ÑœÐ°. Оваа разлика не може да Ñ Ðµ Ð¾Ð±Ñ˜Ð°Ñ Ð½Ð¸ Ñ Ð¾ фактот дека треба да Ñ Ðµ плати за Ð¸Ñ ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÐ½Ð¸Ñ‚Ðµ материјали и алати. Рко Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на продадените Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ¸ беше еднаква на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на живиот труд и Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ñ€ÑƒÐ¼ÐµÐ½Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ, тогаш Ñ Ã¨ уште не би имало Ð¼ÐµÑ Ñ‚Ð¾ за ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ. Факт е дека разликата помеѓу двете големини мора да биде доволно голема за да може да одржува ÐºÐ»Ð°Ñ Ð° на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ - не Ñ Ð°Ð¼Ð¾ индивидуите, туку и Ñ Ð¿ÐµÑ†Ð¸Ñ„Ð¸Ñ‡Ð½Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ што овие индивидуи ја извршуваат, Ñ‚.е. купувањето труд. Разликата помеѓу вкупната Ñ ÑƒÐ¼Ð° на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на производите и Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на трудот потрошен за нивно Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð° вишок на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, Ñ ÐµÐ¼ÐµÑ‚Ð¾ на капиталот.

За да го лоцираме потеклото на вишокот на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, потребно е да Ð¸Ñ Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð¼Ðµ зошто Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на трудот е помала од Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°Ñ‚Ð° произведена од него. Отуѓената Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на работникот Ñ Ð¾ помош на Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ‚Ð° ги Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð¸Ñ€Ð° материјалите и произведува одредено ÐºÐ¾Ð»Ð¸Ñ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ°. Меѓутоа, кога овие Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ¸ ќе Ñ Ðµ продадат и кога Ð¸Ñ ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÐ½Ð¸Ñ‚Ðµ материјали и Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ñ€ÑƒÐ¼ÐµÐ½Ñ‚Ð¸ ќе Ñ Ðµ Ð¸Ñ Ð¿Ð»Ð°Ñ‚Ð°Ñ‚, работниците не ја добиваат Ð¿Ñ€ÐµÐ¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð°Ñ‚Ð°Ñ‚Ð° Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на нивните производи како нивна плата; тие добиваат помалку. Поинаку кажано, во текот на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜ работен ден, работниците изведуваат одредено ÐºÐ¾Ð»Ð¸Ñ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ на неплатен труд, Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ð¸Ð»ÐµÐ½ труд, за кој не добиваат Ð½Ð°Ð´Ð¾Ð¼ÐµÑ Ñ‚Ð¾Ðº.

Изведбата на овој неплатен, Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ð¸Ð»ÐµÐ½ труд, е уште еден â€žÑƒÑ Ð»Ð¾Ð² за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðºâ€œ во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾. Меѓутоа, Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ како и отуѓувањето, овој ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð² не е наметнат од природата, туку од колективната практика на луѓето, од нивните Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸. Пред Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÑšÐµÑ‚Ð¾ на Ñ Ð¸Ð½Ð´Ð¸ÐºÐ°Ñ‚Ð¸, индивидуалниот работник ја прифаќал Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð° Ð´Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð¿Ð½Ð° Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ð¸Ð»Ð½Ð° работа, бидејќи одбивањето на работата би значело дека други работници би ги прифатиле Ñ€Ð°Ñ Ð¿Ð¾Ð»Ð¾Ð¶Ð¸Ð²Ð¸Ñ‚Ðµ ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ на размена, а индивидуалниот работник не би добил наемнина. Работниците Ð¼ÐµÑ“ÑƒÑ ÐµÐ±Ð½Ð¾ Ñ Ðµ натпреварувале околу понудената наемнина на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ; ако некој работник дал отказ поради премногу малата наемнина, некој невработен работник би бил Ñ Ð¿Ñ€ÐµÐ¼ÐµÐ½ да го замени, бидејќи за невработениот работник малата наемнина е подобра од немањето наемнина воопшто. Оваа конкуренција меѓу работниците од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ беше наречена â€žÑ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´ÐµÐ½ труд“; ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ направиле големи жртви за да ја одржат Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð°Ñ‚Ð° на работниците, бидејќи токму оваа Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð° е таа која го зачува вишокот на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ и направи возможно тој да акумулира капитал. Ра ниту еден работник не му била цел да произведува повеќе добра од она за што е платен. Реговата цел била да добие што е можно поголема наемнина. Меѓутоа, Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÑšÐµÑ‚Ð¾ на работници кои воопшто не добиваат наемнина, и чие Ñ Ñ„Ð°ÑœÐ°ÑšÐµ за Ð²Ð¸Ñ Ð¾ÐºÐ° наемнина, како Ð¿Ð¾Ñ Ð»ÐµÐ´Ð¸Ñ†Ð° на тоа, е Ð¿Ð¾Ñ ÐºÑ€Ð¾Ð¼Ð½Ð¾ отколку она на вработениот работник, му овозможува на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ да изнајмува труд за Ð¿Ð¾Ð½Ð¸Ñ ÐºÐ° наемнина. Ð’Ñ ÑƒÑˆÐ½Ð¾Ñ Ñ‚, Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÑšÐµÑ‚Ð¾ на невработени работници му овозможува на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ да ја плаќа најмалата возможна наемнина за која работниците Ñ Ðµ Ñ Ð¿Ñ€ÐµÐ¼Ð½Ð¸ да работат. Ра тој начин, резултатот на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð°Ñ‚Ð° колективна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на работниците, Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜ од нив Ñ Ñ‚Ñ€ÐµÐ¼ÐµÑ˜ÑœÐ¸ Ñ Ðµ кон Ð½Ð°Ñ˜Ð²Ð¸Ñ Ð¾ÐºÐ°Ñ‚Ð° можна наемнина, е намалувањето на наемнините воопшто; ефектот од натпреварувањето на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜ против Ñ ÐµÐºÐ¾Ð³Ð¾ е дека Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ добиваат најмала можна наемнина, а ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ најголемиот можен вишок на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚.

Секојдневната практика на Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ работници ги поништува целите на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜ од нив Ð¿Ð¾Ñ ÐµÐ±Ð½Ð¾. Ро работниците не знаат дека Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð±Ð°Ñ‚Ð° во која Ñ Ðµ наоѓаат е производ на нивното Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¾ Ð¾Ð´Ð½ÐµÑ ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ; нивните Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ не им Ñ Ðµ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ð¿Ð°Ñ€ÐµÐ½Ñ‚Ð½Ð¸ на нив Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ. Ра работниците им Ñ Ðµ чини дека Ð½Ð¸Ñ ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ наемнини Ñ Ðµ ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²Ð½Ð¾ природен дел од животот, Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ како Ð±Ð¾Ð»ÐµÑ Ñ‚Ð° и Ñ Ð¼Ñ€Ñ‚Ñ‚Ð°, и дека опаѓачките наемнини Ñ Ðµ природна ÐºÐ°Ñ‚Ð°Ñ Ñ‚Ñ€Ð¾Ñ„Ð°, како поплава или многу ладна зима. Критиката на Ñ Ð¾Ñ†Ð¸Ñ˜Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ и анализите на ÐœÐ°Ñ€ÐºÑ , како и зголемениот Ð¸Ð½Ð´ÑƒÑ Ñ‚Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸ развиток кој обезбеди повеќе време за Ñ€Ð°Ð·Ð¼Ð¸Ñ Ð»ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ, Ð¾Ñ‚Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð¸ некои од превезите и им овозможи на работниците до одреден Ñ Ñ‚ÐµÐ¿ÐµÐ½ да ги разберат Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸. Меѓутоа, во Западна Европа и СРД, работниците не Ñ Ðµ Ð¾Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð¸Ñ˜Ð° од ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ облик на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот; тие формираа Ñ Ð¸Ð½Ð´Ð¸ÐºÐ°Ñ‚Ð¸. Рво поинаквите материјални ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ на Ð¡Ð¾Ð²ÐµÑ‚Ñ ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ Сојуз и Ð˜Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‡Ð½Ð° Европа, работниците (и Ñ ÐµÐ»Ð°Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ) ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ°Ñ‚Ð° ÐºÐ»Ð°Ñ Ð° ја заменија Ñ Ð¾ државна бирократија која набавува отуѓен труд и акумулира капитал во името на ÐœÐ°Ñ€ÐºÑ .

Со Ñ Ð¸Ð½Ð´Ð¸ÐºÐ°Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ, Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот е Ñ Ð»Ð¸Ñ‡ÐµÐ½ на оној од порано, без Ñ Ð¸Ð½Ð´Ð¸ÐºÐ°Ñ‚Ð¸. Ð’Ñ ÑƒÑˆÐ½Ð¾Ñ Ñ‚, Ñ ÐºÐ¾Ñ€Ð¾ е Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ð¾Ñ‚. Секојдневниот живот продолжува да Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ од труд, од отуѓена Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ и од неплатен или Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ð¸Ð»ÐµÐ½ труд. Работникот кој е член на Ñ Ð¸Ð½Ð´Ð¸ÐºÐ°Ñ‚Ð¾Ñ‚ повеќе не ги одредува ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸Ñ‚Ðµ на Ñ Ð²Ð¾ÐµÑ‚Ð¾ отуѓување; функционерите на Ñ Ð¸Ð½Ð´Ð¸ÐºÐ°Ñ‚Ð¾Ñ‚ го прават тоа Ð½Ð°Ð¼ÐµÑ Ñ‚Ð¾ него. Ð£Ñ Ð»Ð¾Ð²Ð¸Ñ‚Ðµ под кои Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на работникот е отуѓена не Ñ Ðµ повеќе водени од потребата на работникот да го прифати она што е Ñ€Ð°Ñ Ð¿Ð¾Ð»Ð¾Ð¶Ð¸Ð²Ð¾; тие Ñ ÐµÐ³Ð° Ñ Ðµ водени од потребата на Ñ Ð¸Ð½Ð´Ð¸ÐºÐ°Ð»Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ бирократи да ја одржуваат положбата на Ñ Ð¸Ð½Ð´Ð¸ÐºÐ°Ñ‚Ð¾Ñ‚ како макро помеѓу продавачите на трудот и купувачите.

Со или без Ñ Ð¸Ð½Ð´Ð¸ÐºÐ°Ñ‚Ð¸, вишокот на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ не е ниту производ на природата ниту на капиталот; тој е Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð´ÐµÐ½ од Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ на луѓето. Во изведбата на нивните Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸, луѓето не Ñ Ðµ Ñ Ð°Ð¼Ð¾ подложни на отуѓување на овие Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸, тие Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ така Ñ Ðµ подложни на репродукција на ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸Ñ‚Ðµ кои ги принудуваат да ги отуѓуваат Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸, да го репродуцираат капиталот и на тој начин моќта на капиталот да набавува труд. Ова не е затоа што не знаат „која е алтернативата“. Ð›Ð¸Ñ‡Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ која Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð´Ð° од хронично Ñ Ñ‚Ð¾Ð¼Ð°Ñ‡Ð½Ð¾ Ñ€Ð°Ñ Ñ‚Ñ€Ð¾Ñ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ поради преголемо јадење Ð¼Ð°Ñ Ð½Ð¾Ñ‚Ð¸Ð¸, продолжува да јаде Ð¼Ð°Ñ Ð½Ð¾Ñ‚Ð¸Ð¸, но не затоа што не знае која е алтернативата. Таа или повеќе Ñ Ð°ÐºÐ° да Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð´Ð° отколку да Ñ Ðµ откаже од Ð¼Ð°Ñ Ð½Ð¾Ñ‚Ð¸Ð¸, или пак не Ñ Ðµ Ñ˜Ð°Ñ Ð½Ð¾ дека нејзиното Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¾ конзумирање Ð¼Ð°Ñ Ð½Ð¾Ñ‚Ð¸Ð¸ го предизвикува нејзиното патење. Рко згора на тоа, нејзиниот доктор, Ñ Ð²ÐµÑˆÑ‚ÐµÐ½Ð¸Ðº, учител и политичар Ñ Ð²ÐµÐ»Ð°Ñ‚, најпрво, дека Ð¼Ð°Ñ Ð½Ð¾Ñ‚Ð¸Ð¸Ñ‚Ðµ Ñ Ðµ она што ја одржуваат во живот, и второ, дека тие за неа прават Ñ Ã¨ што таа би правел доколку би била во добра Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð±Ð°, тогаш не зачудува што нејзината Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ не Ñ Ðµ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ð¿Ð°Ñ€ÐµÐ½Ñ‚Ð½Ð° и дека таа не презема никаков напор да ја направи Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ð¿Ð°Ñ€ÐµÐ½Ñ‚Ð½Ð°.

ÐŸÑ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ на вишок на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ е ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð² за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº, не за Ð½Ð°Ñ ÐµÐ»ÐµÐ½Ð¸ÐµÑ‚Ð¾, туку за ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ Ñ Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÐ¼. Вишокот на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ е дел од Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на поизведената Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на трудот која не Ñ Ðµ враќа на работниците. Таа може да биде изразена или во Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° или во пари (Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ како што капиталот може да биде изразен во ÐºÐ¾Ð»Ð¸Ñ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸ или Ñ ÑƒÐ¼Ð° пари), но ова не го изменува фактот дека е материјализација на трудот кој е Ñ Ð¾Ð´Ñ€Ð¶Ð°Ð½ во одредено ÐºÐ¾Ð»Ð¸Ñ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ производи. Бидејќи производите можат да бидат разменети за „еднаква“ Ñ ÑƒÐ¼Ð° пари, парите „важат за“, или Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚, Ð¸Ñ Ñ‚Ð° Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ како и производите. Парите можат, за возврат, да бидат разменети за друго ÐºÐ¾Ð»Ð¸Ñ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ производи Ñ Ð¾ „еднаква“ Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Збирот на овие размени, кој Ñ Ðµ одвива Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ð²Ñ€ÐµÐ¼ÐµÐ½Ð¾ во извршувањето на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸ живот, Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ од ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸ Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð¸ на циркулација. Токму преку овие Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð¸ Ñ Ðµ одвива метаморфозата на вишокот на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во капитал.

Делот од Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° кој не Ñ Ðµ враќа на трудот, Ñ‚.е. вишокот Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, му овозможува на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ да Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸, но Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ така му овозможува и многу повеќе од ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²Ð½Ð¾ Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÑšÐµ. ÐšÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ Ð¸Ð½Ð²ÐµÑ Ñ‚Ð¸Ñ€Ð° дел од овој вишок на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚; тој најмува нови работници и купува нови Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° за Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾; тој го проширува Ñ Ð²Ð¾ÐµÑ‚Ð¾ владеење. Ова значи дека ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ акумулира нов труд, во облик на жив труд што го најмува и во облик на минат труд (платен и неплатен) кој е Ñ Ð¾Ð´Ñ€Ð¶Ð°Ð½ во материјалите и машините кој тој ги купува.

ÐšÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ°Ñ‚Ð° ÐºÐ»Ð°Ñ Ð° во целина го акумулира вишокот труд во Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾. Ро овој Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ñ Ðµ одвива на Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾ ниво, што значи дека не може да Ñ Ðµ воочи доколку Ñ Ðµ Ð¿Ð¾Ñ Ð¼Ð°Ñ‚Ñ€Ð°Ð°Ñ‚ ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ на Ñ Ð°Ð¼Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚. Мора да Ñ Ðµ има на ум дека купените производи од одреден ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚ во вид на Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°, ги имаат Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ ÐºÐ°Ñ€Ð°ÐºÑ‚ÐµÑ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ÐºÐ¸ како и производите кои ги продава. Првиот ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚ продава Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° на вториот ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚ за одредена Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, а Ñ Ð°Ð¼Ð¾ дел од оваа Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ Ñ Ðµ враќа на работниците како наемнина; Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð°Ñ‚Ð¸Ð¾Ñ‚ дел е вишок на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, Ñ Ð¾ која првиот ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚ купува нови Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° и труд. Вториот ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚ купува Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° за дадената цена, што значи дека тој плаќа за целата количина труд изразена од првиот ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚, количината на труд која е Ð½Ð°Ð´Ð¾Ð¼ÐµÑ Ñ‚ÐµÐ½Ð° Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ како и количината потрошена Ð±ÐµÑ Ð¿Ð»Ð°Ñ‚Ð½Ð¾. Ова значи дека Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ‚Ð° акумулирани од вториот ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚ го Ñ Ð¾Ð´Ñ€Ð¶Ð°Ñ‚ неплатениот труд потрошен за првиот. Вториот ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚, за возврат, ги продава Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ производи за одредена цена, а на работниците им враќа Ñ Ð°Ð¼Ð¾ дел од оваа Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚; Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚Ð¾ÐºÐ¾Ñ‚ го ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ за нови Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° и труд.

Доколку целиот Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð±ÐµÑˆÐµ вметнат во еден ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ Ð²Ñ€ÐµÐ¼ÐµÐ½Ñ ÐºÐ¸ период, и доколку Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ беа Ñ Ð¾ÐµÐ´Ð¸Ð½ÐµÑ‚Ð¸ во еден, ќе беше можно да Ñ Ðµ види дека Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° Ñ Ð¾ која ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ набавува нови Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° и труд е еднаква на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на производите кои тој не им ги вратил на производителите. Овој акумулиран вишок на труд е капиталот.

Во ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾, целиот капитал е еднаков на Ñ ÑƒÐ¼Ð°Ñ‚Ð° на неплатен труд извршен од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на генерации на човечки Ñ ÑƒÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð° чии животи Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚ од Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¾ отуѓување на нивната животна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Со други зборови, капиталот, во чие име луѓето ги продаваат Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ животни денови, е производ на продадената Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на човекот, и Ñ Ðµ репродуцира и проширува Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜ ден кога човекот продава уште еден работен ден, Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜ момент кога одлучува да продолжи да го живее ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ облик на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²ÐµÐ½ живот.

Складирање и акумулација на човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚

Ð¢Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° на вишокот на Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во капитал е Ñ Ð¿ÐµÑ†Ð¸Ñ„Ð¸Ñ‡ÐµÐ½ Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸ облик на еден поширок Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ , Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð¾Ñ‚ на Ð¸Ð½Ð´ÑƒÑ Ñ‚Ñ€Ð¸Ñ˜Ð°Ð»Ð¸Ð·Ð°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð°, Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð°Ð½Ð°Ñ‚Ð° Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð° на човековото материјално опкружување.

Одредени Ñ ÑƒÑˆÑ‚Ð¸Ð½Ñ ÐºÐ¸ ÐºÐ°Ñ€Ð°ÐºÑ‚ÐµÑ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ÐºÐ¸ на оваа Ð¿Ð¾Ñ Ð»ÐµÐ´Ð¸Ñ†Ð° на човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во капитализмот можат да бидат Ñ Ñ„Ð°Ñ‚ÐµÐ½Ð¸ преку Ð¿Ð¾ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÐµÐ½Ð¸ Ð¸Ð»ÑƒÑ Ñ‚Ñ€Ð°Ñ†Ð¸Ð¸. Да речеме дека во едно Ð·Ð°Ð¼Ð¸Ñ Ð»ÐµÐ½Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾, луѓето поголемиот дел од Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ ја трошат за Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ на храна и други неопходни нешта; Ñ Ð°Ð¼Ð¾ дел од нивното време е „вишок на време“, во Ñ Ð¼Ð¸Ñ Ð»Ð° дека е Ð¾Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´ÐµÐ½Ð¾ од Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ на неопходните Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð¸. Овој вишок на Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ може да биде Ð¿Ð¾Ñ Ð²ÐµÑ‚ÐµÐ½ за Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ на храна за Ñ Ð²ÐµÑˆÑ‚ÐµÐ½Ð¸Ñ†Ð¸Ñ‚Ðµ и воините кои Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ не произведуваат; може да биде Ð¸Ñ ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÐ½ за Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ на добра кои Ñ Ðµ трошат во Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¸ прилики; може да биде Ð¸Ñ ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÐ½Ð¾ за изведување церемонии или Ð³Ð¸Ð¼Ð½Ð°Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸ вежби. Во кој било од овие Ñ Ð»ÑƒÑ‡Ð°Ð¸, не е веројатно дека материјалните ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ на луѓето ќе Ñ Ðµ променат, од една во друга генерација, како резултат на нивните Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸. Меѓутоа, една генерација на луѓе од ова Ð·Ð°Ð¼Ð¸Ñ Ð»ÐµÐ½Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ може да го Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð° трудот Ð½Ð°Ð¼ÐµÑ Ñ‚Ð¾ да го троши. Ра пример, тоа вишок на време можат да го ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚ за намотување пружини. Следната генерација може да ја Ð¸Ñ ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ енергијата Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð° во овие пружини за да изврши некои задачи, или ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²Ð½Ð¾ може да ја Ð¸Ñ ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ енергијата за да намота други пружини. Во кој било Ñ Ð»ÑƒÑ‡Ð°Ñ˜, Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ вишок на труд од претходните генерации и обезбедува на новата генерација поголемо ÐºÐ¾Ð»Ð¸Ñ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ на вишок на работно време. Ровата генерација може да го Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð° овој вишок во пружини или други нешта. За релативно краток период, трудот Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°Ð½ во пружините ќе го надмине Ñ€Ð°Ñ Ð¿Ð¾Ð»Ð¾Ð¶Ð¸Ð²Ð¸Ð¾Ñ‚ труд на Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ живи генерации; Ñ Ð¾ трошењето на релативно малку енергија, луѓето на ова Ð·Ð°Ð¼Ð¸Ñ Ð»ÐµÐ½Ð¾ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾ би биле во Ð¼Ð¾Ð¶Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ да ги употребат пружините за најнеопходните работи, а Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ така и за намотување нови пружини за генерациите што доаѓаат. Повеќето од Ñ‡Ð°Ñ Ð¾Ð²Ð¸Ñ‚Ðµ кои претходно ги трошеле за Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ на неопходните нешта Ñ ÐµÐ³Ð° ќе бидат Ñ€Ð°Ñ Ð¿Ð¾Ð»Ð¾Ð¶Ð¸Ð²Ð¸ за Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ кои не Ñ Ðµ наложени од Ð½ÐµÐ¾Ð¿Ñ…Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° туку Ð¸Ñ Ð¿Ð¾Ð»ÐµÐ½Ð¸ од имагинацијата.

Ра прв поглед Ñ Ðµ чини неверојатно дека луѓето би ги Ð¿Ð¾Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¸Ð»Ðµ животните Ñ‡Ð°Ñ Ð¾Ð²Ð¸ на такво бизарно нешто како намотувањето пружини. Изгледа Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ толку неверојатно, дури и ако ги Ñ€Ð°Ñ Ð¸Ð¿ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ пружините, дека би Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°Ð»Ðµ за идните генерации, бидејќи одмотувањето на пружините би можело да обезбеди, на пример, Ð¿Ñ€ÐµÐºÑ€Ð°Ñ ÐµÐ½ Ñ Ð¿ÐµÐºÑ‚Ð°ÐºÐ» за време на празници.

Меѓутоа, ако луѓето не Ñ Ðµ Ð¾Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´ÐµÐ° од Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ животи, ако нивната работна Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ не беше нивна, ако нивната практична Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ не Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÑˆÐµ од Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ð¸Ð»ÐµÐ½ труд, тогаш човековата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ би можела да Ñ Ðµ Ñ Ð²ÐµÐ´Ðµ на Ñ€ÑƒÑ‚Ð¸Ð½Ñ ÐºÐ°Ñ‚Ð° работа на намотување пружини, задачата на Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°ÑšÐµ работно време во материјални предмети. Ð˜Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ°Ñ‚Ð° улога на капитализмот, улога која е изведувана од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на луѓе кои ја прифатиле Ð»ÐµÐ³Ð¸Ñ‚Ð¸Ð¼Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на други да Ñ Ðµ Ð¾Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ од нивните животи, Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ токму од Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°ÑšÐµ на човечка Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во материјални предмети преку Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ð¸Ð»ÐµÐ½ труд.

Штом луѓето Ñ Ðµ покорат на „моќта“ на парите да купуваат Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°Ð½ труд како и жива Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, штом го прифатат Ð¸Ð·Ð¼Ð¸Ñ Ð»ÐµÐ½Ð¾Ñ‚Ð¾ „право“ на Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ñ†Ð¸Ñ‚Ðµ на пари да ја контролираат и да ја Ñ€Ð°Ñ Ð¿Ð¾Ñ€ÐµÐ´ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð°Ñ‚Ð° Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ како и живата Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾, тие ги Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð¸Ñ€Ð°Ð°Ñ‚ парите во капитал и Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ñ†Ð¸Ñ‚Ðµ на пари во ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸.

Двојното отуѓување, отуѓувањето на животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ во облик на наемна работа, и отуѓувањето на Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на минатите генерации во облик на Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°Ð½ труд (Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° за Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾), не е ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ чин кој Ñ Ðµ Ñ Ð»ÑƒÑ‡Ð¸Ð» некогаш во Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ˜Ð°Ñ‚Ð°. ÐžÐ´Ð½Ð¾Ñ Ð¾Ñ‚ меѓу работниците и ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ не е нешто што Ñ Ðµ наметнало Ñ Ð°Ð¼Ð¾Ñ‚Ð¾ по Ñ ÐµÐ±Ðµ на Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ во одредено време во минатото, еднаш и Ð·Ð°Ñ ÐµÐºÐ¾Ð³Ð°Ñˆ. Рикогаш луѓето не потпишале договор, или пак вербално Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ð³Ð»Ð°Ñ Ð¸Ð»Ðµ да Ñ Ðµ откажат од моќта над животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ идни генерации во Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ делови на Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¾Ñ‚.

Капиталот ја Ð½Ð¾Ñ Ð¸ Ð¼Ð°Ñ ÐºÐ°Ñ‚Ð° на природна Ñ Ð¸Ð»Ð°; таа Ñ Ðµ чини толку Ñ†Ð²Ñ€Ñ Ñ‚Ð° колку и Ñ Ð°Ð¼Ð°Ñ‚Ð° земја; неговото движење изгледа неповратно како времето; неговите кризи Ñ Ðµ чинат неизбежни како Ð·ÐµÐ¼Ñ˜Ð¾Ñ‚Ñ€ÐµÑ Ð¸Ñ‚Ðµ и поплавите. Дури и кога Ñ Ðµ признава дека моќта на капиталот потекнува од луѓето, тоа Ñ Ðµ ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ Ñ Ð°Ð¼Ð¾ како повод за пронаоѓање на уште Ð¿Ð¾Ð²ÐµÐ»Ð¸Ñ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ фикции, за некаква Ð¼Ð°Ñ ÐºÐ° на Ñ Ð¸Ð»Ð° Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð´ÐµÐ½Ð° од човекот, налик чудовиштето на Франкештајн, чија моќ предизвикува повеќе Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð²Ð¾Ð¿Ð¾Ñ‡Ð¸Ñ‚ од онаа на која било природна Ñ Ð¸Ð»Ð°.

Меѓутоа, капиталот ниту е природна Ñ Ð¸Ð»Ð° ниту чудовиште Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð´ÐµÐ½Ð¾ од човекот некогаш во минатото и кое оттогаш доминира Ñ Ð¾ човечкиот живот. Моќта на капиталот не лежи во парите, бидејќи парите Ñ Ðµ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° конвенција која нема повеќе „моќ“ отколку што луѓето Ñ Ðµ Ñ Ð¿Ñ€ÐµÐ¼Ð½Ð¸ да и дадат; кога луѓето одбиваат да го продаваат Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ труд, парите не можат да ги извршуваат дури ни Ð½Ð°Ñ˜ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ задачи, бидејќи парите не „работат“.

Риту пак моќта на капиталот лежи во материјалните предмети во кои е Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°Ð½ трудот на минатите генерации, бидејќи потенцијалната енергија Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð° во тие предмети може да биде Ð¾Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´ÐµÐ½Ð° од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на живите луѓе без разлика дали тие предмети Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ капитал или не, Ñ‚.е. отуѓена Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚. Без животната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ збирот на предмети кои го Ñ Ð¾Ñ‡Ð¸Ð½ÑƒÐ²Ð°Ð°Ð°Ñ‚ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ капитал би бил Ñ Ð°Ð¼Ð¾ Ñ€Ð°Ñ Ñ„Ñ€Ð»ÐµÐ½ куп на избрани артефакти без Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ живот, а â€žÑ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ñ†Ð¸Ñ‚Ðµâ€œ на капиталот би биле Ñ Ð°Ð¼Ð¾ Ñ€Ð°Ñ Ñ„Ñ€Ð»Ð°Ð½ избор од необични некреативни (Ð¸Ñ Ñ‚Ñ€ÐµÐ½Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð¸ за такво нешто) луѓе кои Ñ Ðµ опкружуваат Ñ Ð¾ парчиња хартија во празен обид повторно да ги заживеат Ñ Ð¿Ð¾Ð¼ÐµÐ½Ð¸Ñ‚Ðµ на минатиот Ñ Ñ˜Ð°Ñ˜. Ð•Ð´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð°Ñ‚Ð° „моќ“ на капиталот лежи во Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ на живите луѓе; оваа „моќ“ Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ од подложување на луѓето да ги продаваат Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ во замена за пари, и да Ñ Ðµ откажат од контролата на производите на нивната Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚ÐµÐ²Ð½Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ и Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на претходните генерации.

Штом одредена Ð»Ð¸Ñ‡Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ ќе го продаде Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ труд на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ и прифати Ñ Ð°Ð¼Ð¾ дел од неговиот производ како Ð½Ð°Ð´Ð¾Ð¼ÐµÑ Ñ‚Ð¾Ðº за тој труд, тој Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð²Ð° ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ за купување и ÐµÐºÑ Ð¿Ð»Ð¾Ð°Ñ‚Ð¸Ñ€Ð°ÑšÐµ на други луѓе. Риту еден човек доброволно не би ја дал Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° рака или Ñ Ð²Ð¾ÐµÑ‚Ð¾ дете во замена за пари; Ñ ÐµÐ¿Ð°Ðº кога човек намерно и Ñ Ð²ÐµÑ Ð½Ð¾ го продава Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ работен живот Ñ Ð¾ цел да ги задоволи неопходните потреби во животот, тој не ги репродуцира Ñ Ð°Ð¼Ð¾ ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸Ñ‚Ðµ кои продажбата на неговиот живот продолжуваат да ја прават Ð½ÐµÐ¾Ð¿Ñ…Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ за Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº; тој Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ така Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð²Ð° ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ кои продажбата на животот ја прават Ð½ÐµÐ¾Ð¿Ñ…Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ и за други луѓе. Следните генерации, Ñ Ðµ разбира, би можеле да одбијат да ги продаваат Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ работни животи од Ð¸Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚Ð° причина заради која тој одбил да ја продаде Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° рака; Ñ ÐµÐ¿Ð°Ðº, Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜ Ð½ÐµÑƒÑ Ð¿ÐµÑ… во одбивањето на отуѓениот и Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ð¸Ð»ÐµÐ½ труд ја зголемува количината Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°Ð½ труд Ñ Ð¾ кој капиталот може да купува работни животи.

Со цел да го Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð¸Ñ€Ð° вишокот труд во капитал, ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ мора да пронајде начин да го Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð° во материјални предмети, во нови Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° за Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾, како и да најми нови работници кои ќе ги активираат новите Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° за Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾. Поинаку кажано, тој мора да го зголеми Ñ Ð²Ð¾ÐµÑ‚Ð¾ претпријатие, или да отвори ново во друга гранка од Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾. Ова Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð° или наложува Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÑšÐµ на материјали кои можат да бидат обликувани во нова Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ° за продажба, Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÑšÐµ на купувачи на новите производи, и Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÑšÐµÑ‚Ð¾ на луѓе кои Ñ Ðµ доволно Ñ Ð¸Ñ€Ð¾Ð¼Ð°ÑˆÐ½Ð¸ да бидат Ñ Ð¿Ñ€ÐµÐ¼Ð½Ð¸ да го продаваат Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ труд. Овие ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð´ÐµÐ½Ð¸ од ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, а ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ не знаат за граници или пречки во нивната Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚; демократијата на капиталот Ð¸Ð·Ð¸Ñ ÐºÑƒÐ²Ð° Ð°Ð¿Ñ Ð¾Ð»ÑƒÑ‚Ð½Ð° Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð°. Империјализмот не е Ñ Ð°Ð¼Ð¾ â€žÐ¿Ð¾Ñ Ð»ÐµÐ´Ð½Ð°Ñ‚Ð° фаза“ на капитализмот; таа е Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ð²Ñ€ÐµÐ¼ÐµÐ½Ð¾ и првата.

Сè што може да биде Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð¸Ñ€Ð°Ð½Ð¾ во пазарно добро Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð° жито за ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ°Ñ‚Ð° мелница, било да Ñ Ðµ наоѓа на земјата на Ñ Ð¾Ñ ÐµÐ´Ð¾Ñ‚ или Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ð¾Ñ‚ ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚, над или под земја, пловејќи по морето или ползејќи на подот; било да е затворено на други континенти или други планети. Сето Ð¸Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð¶ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ на природата од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на човештвото, од алхемијата до физиката, е мобилизирано во потрага по нови материјали за Ñ ÐºÐ»Ð°Ð´Ð¸Ñ€Ð°ÑšÐµ на трудот, во потрага по нови предмети што некој може да ги купи.

Купувачите за Ñ Ñ‚Ð°Ñ€Ð¸ и нови производи Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð²Ð°Ð°Ñ‚ Ñ Ð¾ Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ Ñ€Ð°Ñ Ð¿Ð¾Ð»Ð¾Ð¶Ð¸Ð²Ð¸ Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°, а нови Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð°Ð½Ð¾ Ñ Ðµ откриваат. ÐŸÐ¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð°Ð½Ð¾ преку принуда и измама Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð²Ð°Ð°Ñ‚ „отворени пазари“ и „отворени врати“. Рко луѓето немаат Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° да ги купуваат ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ производи, тие Ñ Ðµ најмени од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ и Ñ Ðµ платени да ги произведуваат добрата коишто Ñ Ð°ÐºÐ°Ð°Ñ‚ да ги купат; ако локалните занаетчии веќе го произведуваат она што ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ требаат да го продаваат, занаетчиите Ñ Ðµ уништувани или откупувани; ако законите или традицијата го отфрлаат ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÑšÐµÑ‚Ð¾ на одредени производи, законите и традицијата Ñ Ðµ уништуваат; ако луѓето ги немаат предметите Ñ Ð¾ кои можат да ги ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚ ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ производи, тие Ñ Ðµ подучуваат како да ги купат тие предмети; ако луѓето ги Ð¸Ñ Ñ‚Ñ€Ð¾ÑˆÐ°Ñ‚ Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ физички или биолошки желби, тогаш ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ ги „задоволуваат“ нивните „духовни желби“ и најмуваат Ð¿Ñ Ð¸Ñ…Ð¾Ð»Ð¾Ð·Ð¸ да ги Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð´Ð°Ñ‚; ако луѓето Ñ Ðµ презадоволени од производите на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ‚ така што не можат повеќе да ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚ нови предмети, тие Ñ Ðµ подучуваат да купуваат предмети и Ñ Ð¿ÐµÐºÑ‚Ð°ÐºÐ»Ð¸ кои немаат никаква употреба туку ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²Ð½Ð¾ можат да Ñ Ðµ Ð¿Ð¾Ñ Ð¼Ð°Ñ‚Ñ€Ð°Ð°Ñ‚ и Ð²Ð¾Ñ Ñ…Ð¸Ñ‚ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚.

Сиромашни луѓе можат да Ñ Ðµ најдат во Ð¿Ñ€ÐµÐ´Ð·ÐµÐ¼Ñ˜Ð¾Ð´ÐµÐ»Ñ ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ и Ð·ÐµÐ¼Ñ˜Ð¾Ð´ÐµÐ»Ñ ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð° на Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ континенти; ако не Ñ Ðµ доволно Ñ Ð¸Ñ€Ð¾Ð¼Ð°ÑˆÐ½Ð¸ за доброволно да го продадат Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ труд кога ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ ќе Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ð³Ð½Ð°Ñ‚, тогаш тие Ñ Ðµ Ð¾Ñ Ð¸Ñ€Ð¾Ð¼Ð°ÑˆÑƒÐ²Ð°Ð½Ð¸ од Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ на Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸. Земјата на ловците Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚ÐµÐ¿ÐµÐ½Ð¾ Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð° „приватна Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚â€œ на â€žÑ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ñ†Ð¸â€œ кои ÐºÐ¾Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚ државно Ð½Ð°Ñ Ð¸Ð»Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ за да ги ограничат ловците во „резервати“ кои не Ñ Ð¾Ð´Ñ€Ð¶Ð°Ñ‚ доволно крана за да преживеат. Рлатите на Ñ ÐµÐ»Ð°Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚ÐµÐ¿ÐµÐ½Ð¾ Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ Ð´Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð¿Ð½Ð¸ Ñ Ð°Ð¼Ð¾ од Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ð¾Ñ‚ трговец кој великодушно им позајмува пари Ñ Ð¾ кои можат да ги купат алатите, Ñ Ã¨ додека „долгот“ на Ñ ÐµÐ»Ð°Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ не Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ðµ толку голем за тие да бидат принудени да ја продадат земјата која ниту тие ниту нивните предци некогаш ја купиле. Купувачите на производите на занаетчиите Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚ÐµÐ¿ÐµÐ½Ð¾ Ñ Ðµ префрлуваат кај трговците кои ги продаваат производите, Ñ Ðµ до денот кога трговецот ќе да го вдоми „неговиот занаетчија“ под Ð¸Ñ Ñ‚ кров, каде што ќе им ги обезбеди Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ‚Ð° кои ќе им овозможат да ја Ñ„Ð¾ÐºÑƒÑ Ð¸Ñ€Ð°Ð°Ñ‚ Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ на најпрофитабилните производи. Ð ÐµÐ·Ð°Ð²Ð¸Ñ Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ како и Ð·Ð°Ð²Ð¸Ñ Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ ловци, Ñ ÐµÐ»Ð°Ð½Ð¸ и занаетчии, Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ луѓе како и робовите, Ñ Ðµ преобразуваат во најмени работници. Оние кои претходно ги дале на Ñ€Ð°Ñ Ð¿Ð¾Ð»Ð°Ð³Ð°ÑšÐµ Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ñ‚Ðµ животи поради Ñ ÑƒÑ€Ð¾Ð²Ð¸Ñ‚Ðµ материјални ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸, Ð¿Ñ€ÐµÑ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ да ги дават на Ñ€Ð°Ñ Ð¿Ð¾Ð»Ð°Ð³Ð°ÑšÐµ Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ животи кога ќе ја преземат задачата на модифицирање на Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ материјални ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸; оние кои претходно биле Ñ Ð²ÐµÑ Ð½Ð¸ креатори на Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ Ñ ÐºÑƒÐ´ÐµÐ½ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ Ð½ÐµÑ Ð²ÐµÑ Ð½Ð¸ жртви на Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ дури и кога ја отфрлаат Ñ ÐºÑƒÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на нивниот Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð¾Ðº. Луѓето кои биле големи но имале малку, Ñ ÐµÐ³Ð° имаат многу но Ñ Ðµ мали.

ÐŸÑ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ на нови Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ¸, „отворањето“нови пазари, Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð²Ð°ÑšÐµÑ‚Ð¾ на нови работници, не Ñ Ðµ три одделни Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸; тоа Ñ Ðµ три Ð°Ñ Ð¿ÐµÐºÑ‚Ð¸ на Ð¸Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Ровата работна Ñ Ð¸Ð»Ð° Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ð·Ð´Ð°Ð²Ð° токму Ñ Ð¾ цел да произведува нови Ñ Ñ‚Ð¾ÐºÐ¸; Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ наемнини што ги добиваат овие работници Ñ Ðµ новиот пазар; нивниот неплатен труд е извор на нова ÐµÐºÑ Ð¿Ð°Ð½Ð·Ð¸Ñ˜Ð°. Риту природните ниту културните бариери го Ñ Ð¿Ñ€ÐµÑ‡ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ ширењето на капиталот, Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð°Ñ‚Ð° Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ на луѓето во отуѓен труд, Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ñ Ñ„Ð¾Ñ€Ð¼Ð°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° на нивниот вишок на труд во „приватна Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚â€œ на ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ. Меѓутоа, капиталот не е природна Ñ Ð¸Ð»Ð°; тој е збир на Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ извршувани Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¾ од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð° на луѓето; тој е облик на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²ÐµÐ½ живот; неговото континуирано Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÑšÐµ и ÐµÐºÑ Ð¿Ð°Ð½Ð·Ð¸Ñ˜Ð° Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð° еден Ñ ÑƒÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²: Ñ ÐºÐ»Ð¾Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на луѓето да продолжат да ги отуѓуваат Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ работни животи и на тој начин да го репродуцираат ÐºÐ°Ð¿Ð¸Ñ‚Ð°Ð»Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ облик на живот.

[/ Фреди Перлман. /]

* * * * *

За авторот

Извадок од Fredy Perlman: An Appreciation, оригинално објавено во Fifth Estate Vol. 20 #2, Indian Summer 1985.

Фреди Перлман ÑƒÑ Ð¿ÐµÐ²Ð° да побегне од Ð§ÐµÑ…Ð¾Ñ Ð»Ð¾Ð²Ð°Ñ‡ÐºÐ° како многу мало дете токму пред Ð½Ð°Ñ†Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ да ја Ð¾Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚ земјата, на тој начин избегнувајќи го, Ñ Ð¾ негови зборови, тоа „рационално планирано уништување на човечки Ñ ÑƒÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð°, клучното Ð¸Ñ ÐºÑƒÑ Ñ‚Ð²Ð¾ на толку многу луѓе во време на Ð²Ð¸Ñ Ð¾ÐºÐ¾ развиена наука и Ð¿Ñ€Ð¾Ð¸Ð·Ð²Ð¾Ð´Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ Ñ Ð¸Ð»Ð¸...“ Од 1938 до 1945 Ñ Ð¾ неговото Ñ ÐµÐ¼ÐµÑ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ живее во Боливија Ð¿Ð¾Ñ Ð»Ðµ што Ñ Ðµ Ð¿Ñ€ÐµÑ ÐµÐ»ÑƒÐ²Ð° во СРД. Реговото животно Ð¸Ñ ÐºÑƒÑ Ñ‚Ð²Ð¾ и неговите идеи беа обликувани во тој ÐºÐ¾Ð½Ñ‚ÐµÐºÑ Ñ‚ – машинеријата која го уништува животот и Ñ€Ð°Ð·Ð½Ð¾Ð²Ð¸Ð´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на човекови реакции. Според ова гледиште, проблемот на Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð°Ñ‚Ð° е Ñ ÐµÐºÐ¾Ð³Ð°Ñˆ Ð¿Ñ€Ð¸Ñ ÑƒÑ‚ÐµÐ½: од погромите луѓето можат да научат да Ñ Ðµ Ñ Ð¿Ñ€Ð¾Ñ‚Ð¸Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ на Моќта или да бегаат од неа, или доколку бидат доволно брутализирани и Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ да почнат да извршуваат погроми.

Од 1956-59 го Ð¿Ð¾Ñ ÐµÑ‚ÑƒÐ²Ð° универзитетот Колумбија каде што започнува како Ñ Ñ‚ÑƒÐ´ÐµÐ½Ñ‚ по Ð Ð½Ð³Ð»Ð¸Ñ ÐºÐ° ÐºÐ½Ð¸Ð¶ÐµÐ²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, но потоа Ñ Ðµ Ð¿Ñ€ÐµÐ½Ð°Ñ Ð¾Ñ‡ÑƒÐ²Ð° на филозофија, политичка наука и Ð•Ð²Ñ€Ð¾Ð¿Ñ ÐºÐ° ÐºÐ½Ð¸Ð¶ÐµÐ²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Во тоа време Ð¾Ñ Ð¾Ð±ÐµÐ½Ð¾ влијателен Ð¿Ñ€Ð¾Ñ„ÐµÑ Ð¾Ñ€ за него бил Рајт ÐœÐ¸Ð»Ñ .

Од 1963 до 1966 Фреди Ñ Ñ‚ÑƒÐ´Ð¸Ñ€Ð° во Белград на Ð•ÐºÐ¾Ð½Ð¾Ð¼Ñ ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ факултет каде што го одбранува Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð¾Ñ‚ Ð¼Ð°Ð³Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÑ€Ñ ÐºÐ¸ труд, откако неговото барање за Ñ Ñ‚ÑƒÐ´Ð¸Ñ€Ð°ÑšÐµ во Ð§ÐµÑ…Ð¾Ñ Ð»Ð¾Ð²Ð°Ñ‡ÐºÐ° било одбиено под образложение дека е Ñ Ð¾Ð¼Ð½Ð¸Ñ‚ÐµÐ»Ð½Ð¾. Докторира на Правниот факултет во Белград Ñ Ð¾ Ð´Ð¸Ñ ÐµÑ€Ñ‚Ð°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° â€žÐ£Ñ Ð»Ð¾Ð²Ð¸ за развој на неразвиените региони“. Реговиот Ð¿Ñ€ÐµÑ Ñ‚Ð¾Ñ˜ во Белград и ÐˆÑƒÐ³Ð¾Ñ Ð»Ð°Ð²Ð¸Ñ˜Ð° ги разбива Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ негови илузии во Ð²Ñ€Ñ ÐºÐ° Ñ Ð¾ Ñ Ð°Ð¼Ð¾ÑƒÐ¿Ñ€Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµÑ‚Ð¾ во државни рамки.

Голем дел од неговата Ñ‚ÐµÐ¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ° и практична борба беше Ð¿Ð¾Ñ Ð²ÐµÑ‚ÐµÐ½ на Ð¸Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð¶ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµÑ‚Ð¾ на Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð¾Ñ‚ на алиенација и фрагментација преку кој луѓето ја предаваат Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° автономија и ÑƒÑ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ во Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾Ñ‚Ð¾ угнетување. Ð˜Ñ Ñ‚Ð¾ како за фабричките работници, Ñ Ð»ÑƒÐ¶Ð±ÐµÐ½Ð¸Ñ†Ð¸Ñ‚Ðµ и Ñ Ñ‚ÑƒÐ´ÐµÐ½Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ така и за интелектуалците, неопходно е „да Ñ Ðµ дојде до коренот на она што Ñ Ðµ Ñ Ð»ÑƒÑ‡ÑƒÐ²Ð° и она што може да Ñ Ðµ Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸ околу тоа“.

Радикално значи „коренито“, а таква беше радикалната Ð¿ÐµÑ€Ñ Ð¿ÐµÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð° на Фреди Перлман. Како во теоријата, така и во неговата практична Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚, во неговиот живот. Проблемот е во тоа Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð°Ñ‚Ð° да Ñ Ðµ применува Ñ Ð¾Ð¾Ð´Ð²ÐµÑ‚Ð½Ð¾ за да Ñ Ðµ Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ðµ â€žÐ±ÐµÐ·Ð²Ð»Ð°Ñ Ð½Ð¾â€œ човечко Ñ ÑƒÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾, да Ñ Ðµ надмине поделбата меѓу Ð¼Ð¸Ñ Ð»Ð°Ñ‚Ð° и делувањето. „Првиот чекор надвор од Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð°Ñ‚Ð° шизофренија“, пишува тој, „е да Ñ Ðµ обедини Ð¿Ð¾Ð´ÐµÐ»ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° во Ñ ÐµÐ±Ðµ, или барем да Ñ Ðµ дефинираат ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸Ñ‚Ðµ на Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð°Ñ‚Ð° Ð´Ð¾Ñ Ð»ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚â€œ.

Доволно храбар и Ð±ÐµÐ·Ð²Ð»Ð°Ñ ÐµÐ½ да ги Ñ Ð»ÐµÐ´Ð¸ Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð¸Ð½ÐºÑ‚Ð¸, не плашејќи Ñ Ðµ да ги препознае Ð¿Ð¾Ñ Ð»ÐµÐ´Ð¸Ñ†Ð¸Ñ‚Ðµ на Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ откритија, тој извршува големо влијание во Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° Ñ Ñ€ÐµÐ´Ð¸Ð½Ð°. Во Ñ ÐµÐ´ÑƒÐ¼Ð´ÐµÑ ÐµÑ‚Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ тој отиде отаде Ð¼Ð°Ñ€ÐºÑ Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ°Ñ‚Ð° теорија и Ð°Ð½Ð°Ñ€Ñ…Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ°Ñ‚Ð° Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ð¾Ð³Ñ€Ð°Ñ„Ð¸Ñ˜Ð°, отаде технологијата, модернитетот, кон повторното откривање на примитивното и примитивната човекова заедница, забележувајќи дека капиталот не Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð° неизбежниот резултат на некаков „материјален“ Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸ развој туку чудовишна Ð¸Ð·Ð¾Ð¿Ð°Ñ‡ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚. И покрај Ñ Ã¨, централен проблем во неговата преокупација Ñ Ã¨ уште беше Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð°Ñ‚Ð° – зошто луѓето избираат да Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð°Ñ‚ Ð¿Ð°Ñ Ð¸Ð²Ð½Ð¸ ÑƒÑ‡ÐµÑ Ð½Ð¸Ñ†Ð¸ во Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾Ñ‚Ð¾ отуѓување, зошто продолжуваат да ги репродуцираат ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸Ñ‚Ðµ на Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð°Ñ‚Ð° мизерија? Во 1969 тој ја опиша моќта на Капиталот како почива во Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ на луѓето, а резултатот на ова моќ: „Луѓе кои биле големи, но имале малку“, пишува тој во „Репродукција на Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸Ð¾Ñ‚ живот“, â€žÑ ÐµÐ³Ð° имаат многу, но Ñ Ðµ мали“.

Ра почетокот на Ð¾Ñ ÑƒÐ¼Ð´ÐµÑ ÐµÑ‚Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ во Ñ Ð²Ð¾ÐµÑ‚Ð¾ дело “Against His-story, Against Leviathan!â€ Ñ Ðµ зафати Ñ Ð¾ прашањето на тоа какви биле некогаш луѓето и колку многу изгубиле. Во оваа возбудливо напишана книга тој го опишува Ñ€Ð°Ñ Ð¿Ð°Ñ“Ð°ÑšÐµÑ‚Ð¾ на ÐµÐºÑ Ñ‚Ð°Ñ‚Ð¸Ñ‡Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ човекови заедници и појавата на угнетувачкиот левијатан – „мртовечко чудовиште излачено од човекова заедница“, „Уништувач на Земјата“, „леш од црв... чие тело Ñ Ðµ Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ од бројни Ñ ÐµÐ³Ð¼ÐµÐ½Ñ‚Ð¸, неговата кожа Ð¸Ñ Ð¿Ñ€Ð¸ÑˆÑ‚ÐµÐ½Ð° Ñ Ð¾ копја и тркала и други технолошки Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ñ€ÑƒÐ¼ÐµÐ½Ñ‚Ð¸â€œ. Ð¡Ð¾ÑƒÑ‡ÐµÑ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ на луѓето во кражбата на нивните животни енергии не е опишано толку Ñ‚ÐµÐ¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ¸ колку Ñ Ð»Ð¸ÐºÐ¾Ð²Ð¸Ñ‚Ð¾, Ñ Ð¾ конкретни Ñ Ð»Ð¸ÐºÐ¸: „целиот леш... вештачки оживеан Ñ Ð¾ помош на движењата на луѓето заробени внатре“.

За Фреди ова не Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð°ÑˆÐµ Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ ÐºÐ° загатка, туку наша Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° дилема. Левијатан, Ð¸Ñ Ñ‚Ð°ÐºÐ½ÑƒÐ²Ð° тој, „не е егзотичен. Тој е нашиот Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ Ñ Ð²ÐµÑ‚â€œ. Ð Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð° прашањето: „Зошто луѓето го прават тоа? Тоа е големата Ð¼Ð¸Ñ Ñ‚ÐµÑ€Ð¸Ñ˜Ð° на цивилизираниот живот“. Она што започна како товар, вели тој, Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð° „тежок оклоп или грда Ð¼Ð°Ñ ÐºÐ°â€œ, Ñ Ã¨ потешка да Ñ Ðµ Ð¾Ñ‚Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð½Ð¸, Ñ Ð¿Ð¾ÐµÐ½Ð° за индивидуата, „празнејќи го животот, ÐµÐºÑ Ñ‚Ð°Ð·Ð°Ñ‚Ð° од Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° жртва. Празниот Ð¿Ñ€Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€ е пополнет Ñ Ð¾ пружини и тркала, Ñ Ð¾ мртви нешта, Ñ Ð¾ материјата на Левијатан“.

Ро Ð¸Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚Ð° енергија која му помогна на Фреди да ги опише ÑƒÐ¶Ð°Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ на цивилизацијата му овозможи да ги Ñ Ð¾Ð±ÐµÑ€Ðµ Ñ Ð¸Ð»Ð¸Ñ‚Ðµ на животот и очекувањата на надежта. Ра Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ ни Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð° Ñ˜Ð°Ñ Ð½Ð¾ дека â€žÑ ÑƒÑ€Ð¾Ð²Ð¸Ñ‚Ðµ материјални ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸â€œ пред цивилизацијата не биле толку Ñ ÑƒÑ€Ð¾Ð²Ð¸ како што нè учеа и дека фразата „луѓето кои беа големи, но имаа малку“ го опишува животот во кој „материјалните ÑƒÑ Ð»Ð¾Ð²Ð¸â€œ биле Ñ ÐµÐºÑƒÐ½Ð´Ð°Ñ€Ð½Ð¸ или ирелевантни на некаков вид на Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚, „не Ð¿Ð¾Ñ ÐµÐ´ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ на нешта туку Ð¿Ð¾Ñ ÐµÐ´ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ на Битието“, како што тој пишува.

Повторното откривање на примитивното Ñ Ð¸Ð³Ð½Ð°Ð»Ð¸Ð·Ð¸Ñ€Ð°ÑˆÐµ враќање кон природата – кон нашата Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° природа – и нов (за Ð½Ð°Ñ ) правец на Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð°. â€žÐ¡Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð±Ð°Ñ‚Ð° на природата е заедница на Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð¸â€œ – градина на Ð·ÐµÐ¼Ñ ÐºÐ¸ уживања â€žÐ¸Ñ Ð¿Ð¾Ð»Ð½ÐµÑ‚Ð¸ Ñ Ð¾ танци, игри и Ð¿Ñ€Ð¾Ñ Ð»Ð°Ð²Ð¸â€œ. Ова не Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð° ништо помалку од афирмирање рај на земјата – како во далечното (и Ñ ÐºÑ€Ð¸ÐµÐ½Ð¾) минато така и во Ð·Ð°Ñ Ð¿Ð°Ð½Ð¾Ñ‚Ð¾, но Ñ ÐµÐ¿Ð°Ðº иминентно, ветување. Очигледно е дека ваквите провокативни декларации би предизвикале негативен одговор од Ñ ÐµÐ³Ð°ÑˆÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ Ñ Ð²ÐµÑ‚, Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ð¾Ñ‚ презир, да Ñ Ðµ Ð¿Ð¾Ñ‚Ñ ÐµÑ‚Ð¸Ð¼Ðµ, што беше покажан кон вештерките, Ð¿Ð°Ð³Ð°Ð½Ñ ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ танцувачи и домородните заедници кога беа фрлани во оган. Рационализмот, бруталната метафизика на робовите чии души Ñ Ðµ полни Ñ Ð¾ пружини и тркала, не можат да ја Ð½Ð¾Ñ Ð°Ñ‚ Ð¼Ð¾Ð¶Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° за рај. „Тие го употребуваат зборот ’див‘ за Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ луѓе“, пишува Фреди. „Ро уште една јавна тајна е дека покорените, припитомените, повремено Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ диви но никогаш не Ñ Ðµ Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð½Ð¸ Ñ Ã¨ дури Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ во Ñ Ð²Ð¾Ð¸Ñ‚Ðµ трла“.

Иминентниот капацитет да Ñ Ðµ Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ðµ див, да Ñ Ðµ надминат ограничувањата на нашите трла, овозмoжува надеж. „Прифаќам здраво за готово дека отпорот Ð¿Ñ€ÐµÑ‚Ñ Ñ‚Ð°Ð²ÑƒÐ²Ð° природен одговор на дехуманизацијата“, Ð¸Ñ Ñ‚Ð°ÐºÐ½ÑƒÐ²Ð° тој, „и оттаму, нема зошто да Ñ Ðµ Ð¾Ð±Ñ˜Ð°Ñ Ð½ÑƒÐ²Ð° и оправдува“. Рпотенцијалот е Ð½ÐµÐ¿Ð¾Ñ Ñ€ÐµÐ´ÐµÐ½, духот во Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ Ð½Ð°Ñ , бидејќи луѓето „никогаш не Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð°Ð°Ñ‚ празни тела. Секогаш Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½ÑƒÐ²Ð° зрак на живот...“

Фреди мина од брилијантен теоретичар во пеач, од политички Ð°ÐºÑ‚Ð¸Ð²Ð¸Ñ Ñ‚ во интуитивен бунтовник. Реговата желба Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð° Ð¸Ñ Ñ‚Ð°, но Ñ ÐµÐ³Ð° тој Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ñ‚Ð°Ð¿ÑƒÐ²Ð°ÑˆÐµ кон архаичните ритми кои Ñ Ðµ заборавени но кои Ð¿ÑƒÐ»Ñ Ð¸Ñ€Ð°Ð°Ñ‚ длабоко во Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ Ð½Ð°Ñ . Решто Ñ Ðµ Ð¾Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€ÑƒÐ²Ð°ÑˆÐµ, како Ñ‡ÑƒÐ²Ñ Ñ‚Ð²Ð¾ на Ð¼Ð°Ñ˜Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð»Ð°Ðº кој преминува во неговите креации, но тоа Ñ€Ð°Ñ Ñ‚ÐµÑˆÐµ во него многу години, уште од Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ð¾Ñ‚ почеток. Реговата драма, „Грабеж“, напишана 1962, го Ñ€Ð°Ð·Ñ˜Ð°Ñ Ð½ÑƒÐ²Ð° ова. Во таа морална драма за империјализмот, млад Индиец, Ратурам, му приоѓа на неговиот пријател занаетчија Кришна - кој изработува чинии - и Ð¿Ð¾Ñ‚Ñ Ð¼ÐµÐ²Ð»Ð¸Ð²Ð¾ го прашува, „Сè уште правиш грниња и Ñ Ð¾Ð½ÑƒÐ²Ð°Ñˆ за Багавад Гита. Кога ќе Ñ Ðµ венчаш, Кришна?“

â€žÐˆÐ°Ñ Ñ ÑƒÐ¼ венчан“, одговара Кришна, „а ти Ñ Ð¸ Ð¿Ñ€Ð¾Ñ Ñ˜Ð°Ðº. ÐˆÐ°Ñ Ñ ÑƒÐ¼ венчан за земјата. Секое грне е направено од Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜ÐºÐ¸ на земјата. Ги земам Ñ Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ во моите раце, им давам облина, имагинација, луѓе и имам Ñ Ð²ÐµÑ‚ – Ñ Ð¾Ð±Ð° полна Ñ Ð¾ Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¾Ð²Ð¸. Како можеш да кажеш дека не Ñ ÑƒÐ¼ венчан? Земјата е мојата Ð½ÐµÐ²ÐµÑ Ñ‚Ð°; Ñ Ð¾ неа зачнувам Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¾Ð²Ð¸, векови од луѓе, животни, љубов, авантури и Ñ Ð¼Ñ€Ñ‚. Еве, погледни во ова грне, Ратурам: ги гледаш ли разјарените Ð²Ð¾Ñ˜Ñ ÐºÐ¸ една Ð½Ð°Ñ Ð¿Ñ€Ð¾Ñ‚Ð¸ друга, а во Ñ Ñ€ÐµÐ´Ð¸Ð½Ð°, Ррјуна, како Ñ Ðµ бори Ñ Ð¾ Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° душа – треба да Ñ Ðµ бори или не? Рна ова, Ратурам, е Ñ Ð°Ð¼Ð°Ñ‚Ð° Индија, издигнувајќи Ñ Ðµ како болен човек, Ñ‚Ñ€ÐµÑ ÐµÑ˜ÑœÐ¸ ја чумата од Ñ Ð²Ð¾ÐµÑ‚Ð¾ тело“.

„Можеш ли да ја излекуваш Ð±Ð¾Ð»ÐµÑ Ñ‚Ð° на брат ми Ñ Ð¾ тоа што ќе му кажеш да ја Ð¸Ñ Ñ‚Ñ€ÐµÑ Ðµ?“ прашува Ратурам. „Раучи ме Кришна, научи ме како да го Ð¸Ñ Ñ…Ñ€Ð°Ð½Ð°Ð¼ Ñ ÐµÐ¼ÐµÑ˜Ñ Ñ‚Ð²Ð¾Ñ‚Ð¾ на брат ми покажувајќи им дека има храна во грнето. Рко душата на Индија е болна, може ли Ð±Ð¾Ð»ÐµÑ Ñ‚Ð° да Ñ Ðµ Ð¸Ñ Ñ‚Ñ€ÐµÑ Ðµ во грниња?“

„Ра ниту едно друго Ð¼ÐµÑ Ñ‚Ð¾, Ратурам. ÐˆÐ°Ñ Ñ˜Ð° лекувам Индија Ñ Ð¾ грниња. Ти би можел да ја лекуваш Ñ Ð¾ облека“.