Риту заборав ниту обред: против култот на мршата

ÐžÐ¿Ð°Ñ Ð½Ð¾ е да Ñ Ñ Ðµ објави војна на државата и на овој Ñ Ð²ÐµÑ‚, затоа што можат да Ñ Ðµ направат Ñ Ð°Ð¼Ð¾ две нешта: да Ñ Ðµ напредува и да Ñ Ðµ води борба, против Ñ Ñ ÑˆÑ‚Ð¾ би можело да го уништи, Ð¾Ñ Ð»Ð°Ð±Ðµ или Ñ Ð¿Ñ€ÐµÑ‡Ð¸ напредувањето. Како Ð°Ð½Ð°Ñ€Ñ…Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸, под што подразбираме и како револуционери, Ñ Ð²ÐµÑ Ð½Ð¸ Ñ Ð¼Ðµ за нашите избори и Ð¾Ð´Ð³Ð¾Ð²Ð¾Ñ€Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ кои произлегуваат од нив. Кога велиме дека Ñ Ð¼Ðµ револуционери, не зборуваме за некоја вера во Ñ Ð¾Ð²Ñ€ÑˆÐµÐ½ и безгрижен Ñ Ð²ÐµÑ‚, ниту Ñ Ðµ Ð·Ð°Ð½ÐµÑ ÑƒÐ²Ð°Ð¼Ðµ Ñ Ð¾ идеалите за некоја можна Ñ ÐµÐ¾Ð¿ÑˆÑ‚Ð° антиавторитарна револуција, која можеме Ñ Ð°Ð¼Ð¾ да ја Ñ Ð¾Ð½ÑƒÐ²Ð°Ð¼Ðµ во нашите Ð¼Ð°Ñ Ñ‚ÑƒÑ€Ð±Ð¸Ñ€Ð°Ñ‡ÐºÐ¸ Ñ Ð¾Ð½Ð¸ÑˆÑ‚Ð°, во нашиот или во некој друг живот. Зборуваме за трајна тензија кон продлабочување на Ð¿Ñ€Ð¾Ñ†ÐµÑ Ð¾Ñ‚ на Ñ€Ð°Ñ ÐºÐ¸Ð½ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ Ñ Ð¾ моќта и нејзините Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚ÑƒÑ†Ð¸Ð¸, преку радикална критика и Ð´ÐµÑ Ñ‚Ñ€ÑƒÐºÑ†Ð¸Ñ˜Ð°.

Ра 22 мај 2009 год., ÐœÐ°ÑƒÑ€Ð¸Ñ Ð¸Ð¾ ÐœÐ¾Ñ€Ð°Ð»ÐµÑ (Mauricio Morales), почитуваниот другар од Сантијаго, Чиле, падна во борба од оваа Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° војна, кон која Ð½Ð°Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜ÑƒÐ²Ð°Ð¼Ðµ да Ð¿Ñ€Ð¸Ð´Ð¾Ð½ÐµÑ ÐµÐ¼Ðµ, тој како и бројни други Ð°Ð½Ð°Ñ€Ñ…Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸ низ Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¾Ñ‚, Ñ Ð¾ Ñ Ð²Ð¾Ð¸ Ñ Ñ€ÐµÐ´Ñ Ñ‚Ð²Ð° и Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð° етика, Ñ Ð¾ Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð° Ð¶ÐµÑ Ñ‚Ð¸Ð½Ð° и Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ копнежи. Ð•ÐºÑ Ð¿Ð»Ð¾Ð·Ð¸Ñ˜Ð°Ñ‚Ð° на рачно изработената бомба, која ја Ð½Ð¾Ñ ÐµÐ» Ñ Ð¾ Ñ ÐµÐ±Ðµ, ја предизвика неговата Ñ ÑƒÑ€Ð¾Ð²Ð° Ñ Ð¼Ñ€Ñ‚, иако таа била наменета за Ð±Ð»Ð¸Ñ ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ Ð–Ð°Ð½Ð´Ð°Ñ€Ð¼ÐµÑ€Ð¸Ñ ÐºÐ¾ училиште. Иако во тој момент бевме многу далеку, овде во Ñ Ñ€Ñ†ÐµÑ‚Ð¾ на Ñ Ñ‚Ð°Ñ€Ð°Ñ‚Ð° Европа, Ð²ÐµÑ Ñ‚Ð° за неговата Ñ Ð¼Ñ€Ñ‚ Ð½Ñ Ð¿Ð¾Ð³Ð¾Ð´Ð¸ затоа што Ñ Ðµ работи за Ñ Ð¼Ñ€Ñ‚ на еден наш брат. Ре го познававме директно ÐœÐ¾Ñ€Ð°Ð»ÐµÑ , но дали тоа воопшто е важно? Се препознавме во него, како што Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¾ Ñ Ðµ препознаваме во Ñ Ð¸Ñ‚Ðµ напади против доминацијата, и тоа ни е доволно. Како и многу други и ние ја запаливме ноќта во знак на Ñ ÐµÑœÐ°Ð²Ð°ÑšÐµ. Затоа што, Ñ Ð¿Ð¾Ñ€ÐµÐ´ Ð½Ð°Ñ , ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ облик на почит Ð´Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÐ½ за Ñ Ð¿Ð¾Ð¼ÐµÐ½ на еден другар е: да продолжиме да Ñ Ðµ бориме од Ñ Ð¾Ð»Ð¸Ð´Ð°Ñ€Ð½Ð¾Ñ Ñ‚; да, но и многу повеќе: низ Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¾Ñ‚ да ја шириме критиката преку дела и да го охрабруваме нејзиното ширење.

Во Ñ ÑƒÑˆÑ‚Ð¸Ð½Ð°, нашите напади врз Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÑ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾ не Ñ Ðµ примарно Ð½Ð°Ñ Ð¾Ñ‡ÐµÐ½Ð¸ на оддавање почит на паднатите другари, ниту на Ð¿Ð¾Ñ Ð²ÐµÑ‚Ð¸ на овој или оној другар во затвор, ниту на фронтален дијалог гради в гради Ñ Ð¾ моќта. За Ð½Ð°Ñ Ð½Ð°Ð¿Ð°Ð´Ð¾Ñ‚ е потреба, затоа што зборовите имаат Ñ Ð²Ð¾Ðµ значење и затоа што нашите идеи не Ñ Ðµ Ñ Ð°Ð¼Ð¾ поими. И ја Ñ Ð¼ÐµÑ‚Ð°Ð¼Ðµ за Ñ ÐµÐºÑƒÐ½Ð´Ð°Ñ€Ð½Ð°, Ñ Ð¾Ñ ÐµÐ¼Ð° одвишна, потребата за намигнување или Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð°Ð½Ð° Ð°Ð²Ñ‚Ð¾Ñ€ÐµÑ„ÐµÑ€ÐµÐ½Ñ†Ð¸Ñ˜Ð°Ð»Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Оние на кои им Ñ Ðµ наменети тие намигнувања нема потреба да Ñ Ðµ прозиваат, доколку Ñ Ðµ препознаваат во она што произлегува од делата. ÐŸÐ¾Ñ Ð²ÐµÑ‚ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµÑ‚Ð¾ на нападот на еден другар значи Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ð²Ñ€ÐµÐ¼ÐµÐ½Ð¾ на другите да им Ñ Ðµ оддалечи Ð¼Ð¾Ð¶Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° за Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ð²Ð¾Ñ˜ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ, и одземање на Ð½Ð°Ñ Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ на Ð±ÐµÑ ÐºÑ€Ð°Ñ˜Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ Ð¼Ð¾Ð¶Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸ за Ð¿Ñ€Ð¸Ñ Ð²Ð¾Ñ˜ÑƒÐ²Ð°ÑšÐµ и репродуцирање, како и Ð°Ð½Ð¾Ð½Ð¸Ð¼Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° која, за Ð½Ð°Ñ , го карактеризира Ð°Ð½Ð°Ñ€Ñ…Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‡ÐºÐ¸Ð¾Ñ‚ потфат во Ñ ÐµÑ‚Ð° Ñ Ð²Ð¾Ñ˜Ð° Ñ ÐºÑ€Ð¾Ð¼Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Да прецизираме, она што ние го подразбираме под Ñ ÐºÑ€Ð¾Ð¼Ð½Ð¾Ñ Ñ‚ Ñ Ðµ нашите напади кои ги Ñ Ð¼ÐµÑ‚Ð°Ð¼Ðµ за Ñ ÐºÑ€Ð¾Ð¼Ð½Ð¸ Ð¿Ñ€Ð¸Ð´Ð¾Ð½ÐµÑ Ð¸ кон Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð°Ñ‚Ð° војна, која е Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð°Ð½Ð¾ во тек, а не на Ñ…ÐµÑ€Ð¾Ñ˜Ñ ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ дела, бидејќи како што Ñ ÐµÐºÐ¾Ð³Ð°Ñˆ велиме, Ð»ÐµÑ Ð½Ð¾ е да Ñ Ðµ нападне и неважно е кој бунтовник ќе го Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸ тоа. Затоа нашите другари паднати во борба за Ð½Ð°Ñ Ð½Ðµ Ñ Ðµ херои.

Рашите напади Ñ Ðµ Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð´Ð½ÐµÐ²Ð½Ð¸, тие не чекаат и не им е потребен никаков повик за Ñ Ð¾Ð»Ð¸Ð´Ð°Ñ€Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Тоа е нашиот ÐµÐ´Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ облик за оддавање почит: преку Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð°Ð½Ð° ÐºÐ¾Ð½Ñ„Ð»Ð¸ÐºÑ‚ÑƒÐ°Ð»Ð½Ð¾Ñ Ñ‚. Затоа што Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð°Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ облици на Ñ ÐµÑœÐ°Ð²Ð°ÑšÐµ не Ñ Ðµ од никаква помош за нашите побунети Ñ Ñ€Ñ†Ð°, затоа што плачењето никогаш не Ñ Ñ€ÑƒÑˆÐ¸Ð»Ð¾ ниту еден ѕид. Припаѓале на Ð±Ð¾Ð¶ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð° или Ð·ÐµÐ¼Ñ ÐºÐ° вера, Ð°Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð»Ð¸Ñ‚Ðµ на овој Ñ Ð²ÐµÑ‚ не нудат никакво решение за нашите Ð½ÐµÑ Ñ€ÐµÑœÐ¸. Бдеењето, обредите, Ñ Ð»Ð°Ð²Ð¾Ð¿Ð¾Ñ˜ÐºÐ¸Ñ‚Ðµ, маршевите, годишниците, пригодните говори и евтиниот лиризам, Ñ Ð¾ драга волја ги Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð²Ð°Ð¼Ðµ зад Ñ ÐµÐ±Ðµ и продолжуваме да го Ð¸Ñ Ñ†Ñ€Ñ‚ÑƒÐ²Ð°Ð¼Ðµ нашиот пат. Ре Ð½Ñ Ð¸Ð½Ñ‚ÐµÑ€ÐµÑ Ð¸Ñ€Ð° ниту Ñ Ð»Ð°Ð²Ð° ниту Ñ‡ÐµÑ Ñ‚, туку Ð´Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸Ð½Ñ Ñ‚Ð²Ð¾, љубов и омраза. Тоа Ñ Ðµ трите Ñ ÐµÑ Ñ‚Ñ€Ð¸ покрај кои чекориме Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜ ден. Ќе беше подобро да не Ð¿Ð¾Ñ‡ÑƒÐ²Ñ Ñ‚Ð²ÑƒÐ²Ð°Ð¼Ðµ потреба да ги напишеме овие неколку редови, но го Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ð²Ð¼Ðµ тоа од Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð² Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ од религиозно и воено потекло, кои не ни припаѓаат, да Ñ Ðµ помешаат Ñ Ð¾ нашите.

[/ „Култот на мртвите е навреда на Ð²Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ð½Ñ ÐºÐ°Ñ‚Ð° болка. Одржувањето на мала градина, облекувањето црно, Ð½Ð¾Ñ ÐµÑšÐµÑ‚Ð¾ превез, не ја докажуваат Ð¸Ñ ÐºÑ€ÐµÐ½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на тагувањето. Впрочем, тоа мора да Ð¸Ñ Ñ‡ÐµÐ·Ð½Ðµ. Поединците треба да реагираат во очи на Ð½ÐµÐ¿Ð¾Ð²Ñ€Ð°Ñ‚Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° и Ð½ÐµÐ¸Ð·Ð±ÐµÐ¶Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð° на Ñ Ð¼Ñ€Ñ‚Ñ‚Ð°. Треба да Ñ Ðµ бориме против Ñ Ñ‚Ñ€Ð°Ð´Ð°ÑšÐµÑ‚Ð¾ Ð½Ð°Ð¼ÐµÑ Ñ‚Ð¾ да го Ð¸Ñ ÐºÐ°Ð¶ÑƒÐ²Ð°Ð¼Ðµ, Ð¸Ñ Ñ‚Ð°ÐºÐ½ÑƒÐ²Ð°Ñ˜ÑœÐ¸ го Ñ Ð¾ Ð³Ñ€Ð¾Ñ‚ÐµÑ ÐºÐ½Ð¸ поворки и лажни Ñ Ð¾Ñ‡ÑƒÐ²Ñ Ñ‚Ð²Ð° [...] Мораме да ги Ñ Ñ€ÑƒÑˆÐ¸Ð¼Ðµ пирамидите, некрополите, гробниците. Треба Ñ Ð¾ плуг да ги изораме полињата Ñ Ð¾ гробишта за човештвото да Ñ Ðµ Ð¾Ñ Ð»Ð¾Ð±Ð¾Ð´Ð¸ од она што го нарекуваат почит за мртвите, а што Ð²Ñ ÑƒÑˆÐ½Ð¾Ñ Ñ‚ е култ на мршата.“
Рлберт Либертад во „L’anarchie“, 31 октомври 1907./]

Рема никаква Ñ Ð»Ð°Ð²Ð° за оној кој ќе загине во борба. За Ð½Ð°Ñ ÐºÐ¾Ð¸ избравме да бидеме борци, моќта ни подготвила морбидни Ð¿Ð¾Ñ Ð»ÐµÐ´Ð¸Ñ†Ð¸, како што Ñ Ðµ затвор, мачење или Ñ Ð¼Ñ€Ñ‚. Сите тие грди Ð²ÐµÑ Ñ‚Ð¸ Ñ Ðµ дел од договорот кој Ñ Ð¼Ðµ го потпишале Ñ Ð¾ Ð½Ð°Ñ Ñ Ð°Ð¼Ð¸Ñ‚Ðµ, избирајќи ја војната против Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾ÐµÑ‡ÐºÐ¾Ñ‚Ð¾. Знаеме што можеме да очекуваме, од најубавото до најтрагичното, и подготвени Ñ Ð¼Ðµ на тоа, без оглед на Ð¸Ñ Ñ…Ð¾Ð´Ð¾Ñ‚. Овојпат тоа беше кобно, но тоа не го прави ÐœÐ°ÑƒÑ€Ð¸Ñ Ð¸Ð¾ поангажиран или повреден другар од Ð¾Ñ Ñ‚Ð°Ð½Ð°Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ борци. Таа ноќ одлучил да ризикува, како и многу други Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜Ð° ноќ, но Ð½ÐµÑ Ñ€ÐµÑœÐ½Ð¸Ð¾Ñ‚ Ñ Ð»ÑƒÑ‡Ð°Ñ˜ ни го одзеде. Ро, тоа Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾ така Ñ Ð¸ можел да бидеш ти, Ñ˜Ð°Ñ , тој, таа или, неважно, некој друг поединец, за кој анархијата не е работа на зборови и Ð¿Ð¾Ð·ÐµÑ€Ñ Ñ‚Ð²Ð¾.

Многу наши другари паднале во борба. Равашолите, Филипите и ÐœÐ¾Ñ€Ð°Ð»ÐµÑ Ð¸Ñ‚Ðµ на нашата Ð¸Ñ Ñ‚Ð¾Ñ€Ð¸Ñ˜Ð° Ñ Ðµ бројни, а Ñ ÐµÑœÐ°Ð²Ð°ÑšÐµÑ‚Ð¾ на нив е повеќе или помалку Ñ Ð¸Ð»Ð½Ð¾, и Ñ Ñ ÑƒÑˆÑ‚Ðµ живее во Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜ удар, во Ñ ÐµÐºÐ¾Ñ˜ напад против доминацијата. Ро тие не Ñ Ðµ маченици, не загинале заради идеологија, не Ñ Ðµ жртвувале. Загинале во обид да го Ð¾Ñ Ñ‚Ð²Ð°Ñ€Ð°Ñ‚ Ñ Ð¾Ð½Ð¾Ñ‚, не Ñ Ðµ предале и биле убиени. И тоа е Ñ Ñ . Ришто нема да ни ги врати, ниту Ð¿ÐµÑ Ð½Ð¸Ñ‚Ðµ, ниту поезијата, ниту говорот, бидејќи не Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ задгробен живот, не Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ñ˜Ð°Ñ‚ херои, не Ð¿Ð¾Ñ Ñ‚Ð¾Ð¸ „друг Ñ Ð²ÐµÑ‚â€œ ниту извлекување од ова „овде“.

Другари, не препуштајте Ñ Ðµ на Ñ Ð¸Ñ€ÐµÐ½Ð¸Ñ‚Ðµ на обожување, харизма и Ð¾Ð¿ÑˆÑ‚ÐµÑ Ñ‚Ð²ÐµÐ½Ð¸ Ð²Ñ€ÐµÐ´Ð½Ð¾Ñ Ñ‚Ð¸. Ð Ð½Ð°Ñ€Ñ…Ð¸Ñ Ñ‚Ð¸Ñ‚Ðµ не би Ñ Ð¼ÐµÐµÐ»Ðµ да бидат канонизирани. Да му го препуштиме тоа на ÑˆÐ¾ÑƒÐ±Ð¸Ð·Ð½Ð¸Ñ Ð¾Ñ‚ и религиозната идолатрија. Секој поединец нека биде Ñ Ð²Ð¾Ñ˜ Ñ Ð¾Ð¿Ñ Ñ‚Ð²ÐµÐ½ херој, Ð½Ð°Ð¼ÐµÑ Ñ‚Ð¾ да бараме величина во другите. ÐœÐ°ÑƒÑ€Ð¸Ñ Ð¸Ð¾ не е Ñ Ñ‚Ð°Ñ‚ÑƒÐ°, плакат или икона. Тој е извор на Ð¸Ð½Ñ Ð¿Ð¸Ñ€Ð°Ñ†Ð¸Ñ˜Ð°, тој е наш брат.

[/ Против култот на мршата. /]