In het Nederlands

Als ik spreek, is dat niet om mijzelf te verdedigen van de misdaden waarvan ik word beschuldigd, want enkel de maatschappij is verantwoordelijk, omdat die, door zijn structuur, de mens in een voortdurende strijd van de één tegen de ander plaatst. Bovendien, zien we vandaag de dag niet in alle klassen en alle posities mensen die verlangen, ik wil niet zeggen naar de dood, want dat klinkt niet goed, maar naar het mislukken van hun gelijken, als ze daar voordelen uit kunnen halen? Bijvoorbeeld, hoopt een baas niet dat een concurrent sterft? En hopen niet alle zakenmannen wederzijds dat zij de enigen zijn om de vruchten van hun eigendommen te plukken? Hoopt de werkloze niet, om werk te kunnen krijgen, dat om de één of andere reden iemand die wél werk heeft de laan uit wordt gestuurd? Welnu, in een maatschappij waarin zulke dingen gebeuren, is er geen reden om verbaasd te zijn over het soort daden waarvan ik beschuldigd ben, want die zijn niets dan de logische consequentie van de strijd voor het bestaan, die mensen verplicht om welke middelen dan ook te gebruiken als het gaat om voortleven. En is het niet zo dat, omdat het ieder voor zich is, iemand in nood zich verlaagt door te denken: “Nou, omdat het zo werkt, heb ik als ik honger heb, geen reden om te aarzelen over het gebruiken van de middelen die ik heb, zelfs als ik daarbij het risico van slachtoffers maken neem! Als bazen arbeiders ontslaan, geven ze er dan iets om of ze om zullen komen van de honger? Maken mensen met een overschot zich zorgen als er ook mensen zijn die niet eens in hun basisbehoeften kunnen voorzien?â€

Om de laatste weken de Westerse media te kunnen volgen, is een neiging tot schizofrenie wel handig. De rest van de bevolking zal regelmatig verward zijn geweest. Wat eerst nog broodrellen heten en niet bijster interessant lijken voor de media, worden opeens demonstraties voor democratie (liefst vreedzaam) en vullen hele kranten. Waar eerst enkel een woedende massa rel schopt, blijkt even later opeens een nieuwe generatie die democratische waarden aanhangt op te staan. Wanneer Ben Ali (...)

De onrust begon in Algerije en verspreidde zich daarna naar Tunesië en Egypte. In die laatste twee landen bleef het oproer niet beperkt tot één regio of één bevolkingsgroep en heeft ze het karakter van een opstand aangenomen. Ook in andere landen in de regio raken de geesten geïnspireerd door de kracht van de woede. De Arabische leiders slapen slecht de laatste tijd. De Westerse media negeerden een hele tijd de gebeurtenissen tot er niet meer naast te kijken viel. De leiders van hier reageerden zo mogelijk nog later en proberen nu met alle macht de meubels (hun meubels) te redden en hun belangen veilig te stellen. En zo wordt de opstand nu in hun monden een “democratische protestbeweging†en worden nieuwe bondgenoten gemaakt.

Sinds het begin van dit jaar wint de ellende aan terrein in de Magreb. De
voedselprijzen schieten de hoogte in. Er is alsmaar minder werk, waardoor
het reeds armzalige spectrum aan manieren om te overleven nog meer
gereduceerd wordt. Het magische woord ‘crisis’ wordt weer bovengehaald om
ons te doen geloven dat ellende en revolte nieuwe fenomenen zijn die alleen
door crises teweeggebracht worden, terwijl ze even oud zijn als het geld en
de autoriteit. In Tunesië waren enkele vonken genoeg om het vuur aan de lont
te leggen in een reeds erg explosieve situatie… tot in Algerije.

Niet alle theatervoorstellingen zijn leuk. Sommige zijn zelfs bijzonder vervelend en ontberen elke zin voor poëzie en schoonheid. Niet alle theatervoorstellingen vinden plaats in stadions, culturele centra of theaters. Laten we het hebben over een theaterspel dat dagelijks opgevoerd wordt, waar de inkom betaald wordt in afgeschafte vrijheid. Laten we praten over Justitie.

In mei 1898 droeg koning Umberto I, bezorgd door de berichten die hem bereikten vanuit Milaan waar een algemene staking was uitgebroken, aan generaal Bava Beccaris op om de revolte te onderdrukken. Er wordt bevel gegeven aan de soldaten om te schieten bij zicht en Bava Beccaris laat de stad bombarderen met kanonnen. Er vallen 80 doden en 450 gewonden. Trots op zijn vervulde plicht stuurt de generaal een telegram naar de koning dat Milaan ‘gepacificeerd’ is. Het regeringshoofd, de markies Di (...)

Op 15 februari laatstleden, om 6 uur ’s morgens, werden in Parijs 7 mensen
in garde àvue geplaatst [aanhouding van 48u] en werden hun huizen doorzocht
in verband met een lopend onderzoek naar de agitatie rondom het proces van
de revolte in het gesloten centrum van Vincennes en tegen de
deportatiemachine. Enkele verduidelijkingen over deze arrestaties en hun
onmiddellijke gevolgen...

Alles gaat z’n gewone gangetje. Elke morgen slepen miljoenen mensen zich naar het werk waar ze het grootste deel van hun dag vernederd, afgestompt en uitgebuit worden. De media laten doorheen schermen en luidsprekers de woorden van bazen, politiekers en specialisten ter zake schallen. Mensen zonder papieren worden opgesloten in asielcentra en gedeporteerd; anderen strekken hun handen uit naar waar het geld in overvloed aanwezig is, worden veroordeeld en opgesloten in de gevangenis.

Het zijn oude kwesties, van de vorige eeuw. De ellende leek uit het Westen verbannen door de vooruitgang, maar opnieuw doet ze haar klauwen voelen. Bankiers springen nog niet uit het raam, maar de straten vullen zich met armen. Fabrieken en bedrijven sluiten hun deuren. Miljoenen mensen hebben geen middelen meer om de toekomst tegemoet te gaan. Er was hen beloofd dat een leven geknield doorlopen tussen een job ten voordele van een baas en een gehoorzaamheid aan de wil van de autoriteit, op z’n minst een rustig overleven verzekerde. Nu is het voor iedereen duidelijk dat dit een leugen was.

Onze daden, onze acties, onze woorden dragen de wereld in zich die ons nauw aan het hart ligt. Een wereld die verschilt van de huidige, een plek waar – laten we een beetje rethoriek gebruiken – de vrijheid van elkeen zich eindeloos uitstrekt met die van anderen. Geen aards paradijs, geen ‘utopie’ van een leven dat a priori gespeend is van geweld of menselijke tegenstellingen, en nog veel minder een massa gelijken. De samenleving van individuen: dat is de wereld die we willen, daarvoor blijven we vechten.